gin mobieltjes natuurlijk. Ik ao wè een mobilofoon. Daè most je j'n eigen mie melde en dan deurgeve: Wat is t'r te doen, en waèr is t't te doen. Eer at er dan 's eên was, jongen. Mae ja, op den duur kwamme ze. Dan me Van Mourik laète komme. Dien auto, die wazze ze kwiet, mè dat was d'r eên zonder kentê- kenplaèten, eên van vuuftig gulden of zö, van 't kamp, ee. Meêstal ree je je rondjes en gebeurden d'r glad niks, mae m'è 't nog 's ehad op een nacht, me waère bie z'n tweêen, a me zeie: 'Dat wor glad niks vannacht. Me doee nog een rondje en dan gaè me naèr 'uus. Mae me komme bie Geeloed achter d'oeve. Ik zégge: "Wacht 's, daè kom een lichtschiensel. Toen bin me bluve staè. Me rieë altied zonder licht. Ik aa d'r altied een schakelaertje tussen voe m'n rem licht. Dat zagge ze ok nooit en m'n lampjes om achteruut te rieën, die waère d'r uut. At dan den auto naè de garage gieng, kon ik eêst d'r wee in duke, wan dan ao ze die lampjes d'r wee in'e- draaid natuurlijk. Dat most, ee. Mae goed, daè komme vanuut De Piet tweê auto's achter mekaare allebei mie licht op. Die reë zö zachtjes. Ik zégge: "Da vertrouw ik nie." Die rieë een rondje richtieng 't Lêwedurp. Overaol op schie- ne bie die lampe en nog een schijnwerper bie d'r. Toen reë ze de Schengepolder in, richtieng oöns. Eên bluuft er staè, die riedt die dood lopende dreeve in om nog een paer 'aèzen te pakken natuur lijk. D'n aren kwam deur. Daè stienge me bovenop d'n diek ee, me konne gin kant mir op. Ik ao altied zö'n ouwe iesmusse in den auto liggende. Ikke gauw die iesmusse opzette. M'n maat die ao nog a vee lang aer, die ao een overal an, en oóns stienge daè. Ze stienge op nog gin twi meter voor oöns mie grote lichten te kieken. "Ja, rie mae deur oor", zei René. "O, bin julder ok an 't jagen?" (Ja, wan zulder noeme dat 'jagen'). En ze reë deur, achterom oöns en oöns reë ok zö deur richting 't Lêwedurp. Ie draaiden daè dwars op d'n diek en ie seinden mie z'n lampe naè dien aren. Die mosten me eigenlijk Op die plekke daèr a oöns eêst stonge, ze een poosje staè con- ferere. Oöns waère wee a edraaid inmiddels. Me stienge op een 'onderd meter afstand, toen bin ze langzaemerand zö over den ouwe zeê- diek ereë richting Ankervere. Daèr ze een rondje of wat edaè. Me zagge da ze een paer 'aèzen schote, d'r om gienge, de Perponcherpolder in reë en zö richtieng Willeminadurp gienge. Mae ja, ik zégge: "Noe gaè 't toch tied raèke a me d'r 's wat an gaè doe, anders bin me ze kwiet." Ze reë onder an de zeêdiek glad naè Willeminadurp. Toen ao me inmiddels a eziee a ze zeven 'aèzen eschoten ao. Midden in 't Willeminadurp staè t'r nog zö'n telefooncel. Daèr a'k a op m'n 'okken zittende de politie ebeld, wan toen ao me niks bie oöns. Ik zégge: "A julder noe zö komme, naè daè a ze vroeger ezeten op 't kamp, dan riee oöns terug naè de stoplich ten bie de pompe van Mol en dan komme me zö onderlangs den Noe nummer

Tijdschriftenbank Zeeland

Noe. 'n bitje uut 't zuudwesten | 2000 | | pagina 35