"Neêneêneê, ik doe niks. Julder kunne an de kant, mannen. Even
deze dame een 'and geve. 'k Geloof da'k even sorry mo zegge.
Sorry, vrouwe. Ik bin nie de makkelijksten. Misschien bin 'k zelfs
wè een vervelende lui mie vees te vee praotjes. Mae goed. 'k Mö
d'r vandeur. Meiden versiere. Wan daè bin 'k goed in, 'oö!".
Ie lacht wat sullig a 'k zegge da 'k dat zeker geloóve.
"Mae je gaè nie mee zeker?"
'k Schiete in de lache en schudde van neë. Ik kieke z'n naè ter-
wielen at n via de barkrukken en de muure naè de uutgang wan
kelt. 't Za ongetwufeld een goeie jongen weze.
Zonne
'k Geevn joe een bos blomn die an 'k net èn geplukt
uut al wad-a bloeit an den rand van een akker.
'Aon 'k da noe nie gedaon, en eevn nie gebukt,
dan vieln ze morgen oek, wiern z'oek nie meê wakker.
Dad-is een schoon voorbeeld voo joe en voo mien:
Al joe moois, zo schoon gegroeid,
is nao een tiedje uutgebloeid,
en net as de blomn strek nie meer te zien.
Wan onze tied, ons bitje tied, da vliegt voobie Marietje,
Alleen, 't is nie de tied, neê, wudder gaon voobie.
De tied die slaot in ons, zöas een zeise in 't graon.
En alle liefde waor me zo graog van praotn
gaot zó voobie en d'r valn streks gaotn.
'Ouw daorom noe van mien, omda me noe bestaon.
Noe nummer 10
Piet de Blaeij
naor een sonnet van Pierre de Ronsard (1524-1585), uut: 'Second livre des amours'
(1556).
