Ik gae naèr 'uus
Noe nummer i i
Die kouwen ochend in fibrewaori brocht regen. Kil sloegt n neer
op 't kooitje guus dat deur 't modderigge karrespoor stapte. Jaone
liep voorop, 't 'andje van de kleine Merien stieve in die van 'eur
eklemd. Ze vocht tegen 't waèter in d'r ogen, en de brokke in d'r
keele; net as op 't kerkof toen a de kiste van moeder in dat doen-
2 kere gat neer'elaète wier. 'Oe was toch meugelijk da een mens de
êne weeke nog praotten, liep, werkten en van aolles dee en den
are weeke boven aerde stieng. "Ik gaè naèr uus", was 't leste wa ze
tegen 'eur ezeid ao.
Ja, de nieuwen eeuw was vreêd begonne voe 'eur, een misje van
net veertiene. Ze trok d'r nette een bitje op en slikten maer 's. "E
jie de slooter Jaone?", ao d'r oudste zuster, die naè 't liekmaèl bie
vaoder bleef, an 'eur evroge. Ze voelden de slooter in d'r schorte-
zak; zie most noe mie de kleintjes naèr 'uus.
Bette was een paer jaer ouwer, zeven tiene, en dienden in de stad.
De zurge voe 't 'uusouwen en de vuuf kleinere guus kwam noe op
'eur neer. Geboorte en dood 'oorden bie 't leven, en 'eur leven
begon noe.
Mie de punt van d'r schorte wreef ze d'r ogen droóge en ze keek
naè Merien. 't Ventje keek mie z'n bakkesje vol vertrouwen naè
eur op: "Zurg jie noe voe oöns, Jaone?"
"Jaet, jongsje", knikten ze.
"Bak jie dan vanachermirreg babbelaers voe ons?".
Deze 'erinnerienge uut een vervlogen tied speelde deur Jaones
'oód toen a ze, oud en verslete, in bédde lag. Ze was omriengd
deur een krieng van dierbaere gezichten en ze wist da 't nie ml
lank zou dure voe da ze d'r moeder wee zou ziee.
't Was gin gemakkelijken tied gewist. Moe Neele, een zuster van
vaoder, kwam 's zondags aoltied kieke oe at 't gieng, mae op die
bemoeizuchtige bezoekjes was ze nie zö esteld ewist. Ze ao ok a
wat 'ulpe van Kee, d'r joengere zuster. En toen vaoder naè zes jaer
hertrouwden, wier de groóste last van d'r schoeren of'enome. In
dien tied verkeerden ze a zö'n bitje mie Camiel, een klompemaè-
ker uut de buurte van Sint Niklaas in Belgen. Ie was t'r eên van
de vele die 'ierzö prombeerden om de kost te verdienen. Die
werkten bie z'n ouwere broer, die weunden a een stuitje 'ier op
durp. Ze wist nog stikgoed 'oe a ze 'um voe den eesten keer zag...
Van d'r eigen was ze noga druzig, aoltied op de kievitter, ze 'ieuw
van opschieete. Ze most bie z'n broer om een paer are klompen
en toen a ze deur 't klienket van de klompeschuure stapte bleef d'r
keuze 'ange. Ze zou evaolle weze a Camiel 'eur niet op'evange oa.
Z'n and lag net waèr at n glad nie most weze en ze kreeg een kop
as vier.
"Ziezo", 'aod 'um ezeid, "Waor moet-e gij zó rap naor toe?"
D'r 'arte boengsden in d'r keele. "Ik kwam voe are klompen", wist
ze nog net uut te briengen. Mae dat was 't begun. Ze ao den 'êlen
dag an 'um edocht. 's Zondags uut de kerke stieng n aolmae op
'eur te kieken, ze kreeg 't er glad waerm van.
"Ik zien u gaere", zeit n. 't Was eigenlijk van begun af an goed
ewist tussen ulder beien. Ze docht trug an die Kossemisse toen a
