ze op d'oeve van de baès en de vrouwe tuus most wachte. Camiel
was ok ekomme en ze waère stik lank alleêne en ok tegeare ewist
in de bakkeête.
't Jaer d'r op waère ze in meie etrouwd en was Camiel voe z'n eige
begonne mie een klompemaèkeriee. Zie was éénentwintig en
Camiel een jaer ouwer. Op da kleine spulletje onder an den diek,
waèr a 's zummers aoltied viooltjes en klaprozen op stoenge, was
in september den oudsten ebore. Een zeune. 't Was gelukkig aol
goed egaè, want baèkster Wullemine zei aoltied: "A je een kleinen
mo kriege dan staè je bie een been in 't graf." Ze was daèrom wè
benauwd ewist toen a 't begon, mae drie uur laèter was 't kind d'r
a. "'t Gaèt er an 't lachende in en komt er an 't schreeuwende
uut" riep Wullemiene, toen a de kleinen d'r was.
't Aore jaer in oktober lag den twidden a in de wiege, 'n misje
deze keer. Ze ao zeven guus ehad maer eêntje was t'r esturve. Zo
mae net zes maènden, een misje. Da gieng wè an d'r arte, want
dan begunne ze je toch zachtjesan te kennen, 'oe klein a ze ok
bin. Ze voelden da kleine liefje tegen d'r, glad waerm van de
koösse, ze ao d'r aolles voe edaè, mae ze moste 't toch ofgeve.
In 't begun a ze daè weunden goengen ze 's zondags uut de kerke
nóg wè's naè de zeêdiek waèr a ze korte bie weunden. Ze vond 't
aoltied mooi om die schepen verbie te zien vaeren. "Die gaon
naor Antwerpen", wist Camiel want z'n 'arte gieng aoltied open as
't over Vlaonderen gieng.
't Mooiste was as t'n z'n goed uut dee en gieng zwemme, glad
naèkendig. Ze most d'r aoltied van kleure. Zelf wou ze ok wè
zwemme, mae as vrouwmense kö je da glad nie doee. Stel je voor
as iemand dat ezieen ao. Dan was je wè beschaèmd voe 't leven,
's Aèvens en over schoftied dan snee Camiel mie z'n mes figuur
tjes uut de overgebleven stikjes klomp'out. Daè was t'n stik 'andig
in. Ie maèkten zelf een kerststal en da zag je alleêne mae bie de
gróte lui.
Laèter waère ze naè durp veruusd. De zaken gienge goed. D'r wier
vakwerk eleverd deur Camiel en z'n twee knechts. Ze weunden
daè in een flienk uus mie een gróte schuure voe de klompemaèke
riee en ok nog wa grond d'r bie. A je binne kwaèm rook 't d'r aol
tied zo vertrouwd naè klompout en piterólie. 's Zummers weun
den ze an de voorkant en 's winters achter in de keuken vanwege
de kachel, 't Gaf 'eur aoltied een tevreeë gevoel as ze d'r kooitje an
den taèfel zag zitte, mie d'r op een gróte schaèle Belze riestpap
mie saffraan, keneêl en brune suker. Ze zag aol 't volk dat a daè
bie d'r ewist ao wee voe d'r uut: de Belze vluchteliengen in den
oorlog '14-'18, vooral fermielje en bekende van Camiel. Da was
den gróten oorlog zeien ulder.
Daè kwaème d'r ok noga wa langs de deure om mie van aolles te
leuren. De kisjesventjes, 't viswuufje van Aeremue. Die was trou
wens nie op d'r mondje 'evaolle. Schele Wannes was ok zö'n bru-
taolen, die sloeg zö z'n 'and deur een scheutel mie vet want die
stikten van de grooten 'oeër. "Zö mot 't daèrom nie Wannes", ao
ze 'ezeid.
Oe mot t dan vrouwe?zei Wanrfes en toen gaf ze 'um d'r nog
mae een paer stuten bie en een komme koffie. Dat was noe eên-
