maèl d'r aerd en ze von voe d'r eigen dat 't minste da je een mens
kan geve, toch wè een komme koffie en een stiksje brood is.
Zö was 't aoltied ewist, vee mensen kenden d'r gastvrijheid. At t'r
wat was, dan zeie ze: "gaè mae naè Jaone".
Ze floot ok aoltied op d'r viengers voe 't schof om 'aolf twelve.
'"Oor, Jaone fluit, 't is tied", wist dan 'eêl de buurte. Jaone en
Camiel ao een beter bestaèn as de aerrebeiers en ze stienge goed
bekend bie de boeren en de notabelen van 't durp.
Noe, naè 'n werkzaèm leven, sleet ze d'r leste jaeren in 't bejaer-
denuus. Camiel was allange dood. Zelf trok ze vee op mie Bette,
die ok in 't 'uus weunden. Tied was toch zoiets betrekkelijks, 't
Leven liekent eêst zö lank en achterof was 't toch mae zö kort.
De guus en d'r kleinkinders zochten 'eur dikkels op. Een komme
koffie en soms dronke ze nog 's een borreltje en luusterde ze naè
de nieuwtjes van de fermielje. Zö regen de daègen d'r eige an
mekaore, 't leven was goed ewist.
D'neêns schrok ze op uut d'r gedachten. Uut de krienge van
gezichten rond d'r bédde dook da van Bette op. "Ei je de slooter
Jaone?", vroeg Bette. "Jaet", knikten ze, "en ik gaè naèr 'uus."
't Was een kouwen ochtend in fibrewaori en 't regenden.
