De jachtopziener (2)
Noe nummer 11
In Noe nummer tieene liet Joos Herebout jachtopziener Wim
de Kok an 't woord. De Kok was nog lange nie uutgepraot.
Daerom in deze Noe 't twidde deel van zien verael. Opgetêkend
deur Joos Herebout.
"De moöisten tied was achter in de zeventiger jaeren toen a die
woonwagenbeweuners voe de Domeinen kwamme juun sniee op
de Piet", gaè Wim de Kok varder. "Da vliegveld was er nog nie zö
lang. Toen stieng er wè een caravan of tien, twaalve, zeker achter
mekaare. Dan wier ik op'eropen van: "Ze bin an 't stropen in den
achtersten polder".
Ja goed, ik kwam ze tegen, mae ze douwden me gewoon van de
weg of. Ik most an de kant en eêr a k 's edraaid was, waère ze wig,
mae ja, ik bin ze gevolgd en die stienge toen, daèr a dat weitje
achter 't vliegveld noe nog is. Daè reeë ze naè toe. Op 't vliegveld
stieng nog gin eên gebouw, dus toen e'k daè bie die boer in 'uus
de politie zitte belle. Twint a k daèmee doende was, keek ik op
wat a ze deeë. Daè ginge ze mee een 'êle zak mie geweren naè
achter in die weie. Daèr is een greppel en een dam mie een 'eule.
Daè stake ze 't spul onder. Dat kon ik ziee.
Dat belle aa resultaat: op den duur stienge er negen man te con
fereren mie de dienstleidiengen in Middelburg. Toen was 't nog
rijkspolitie en gemeentepolitie, weet je. De vraège was: magge me
d'r op of? Den enen zei van wè, den aren zei van nie, wan daè
waère vrouw en kinders bie en at er 's wat gebeurt...
Afijn dan weet je net 'oe a dat gaèt netuurlijk. Op een gegeve
moment, toen was 't inmiddels a een uur of 'aolf elve eworre en
dan was ik a van een uur of zevene doende, bin k zö kwaèd ewor
re, wan ze woue mae gin besluut neme. Ik zégge: "Dan gaè 'k er
zelf om." Dus ik sprong over de sloot en ik liep 't veld in. Mae
dat most nie want toen waère d'r gauw een paer polities bie me
om me terug t'aèlen.
Uuteindelijk ao me niks mi, wan ze d'r glad nie mi naè toe
ewist. Wat was ik toch kwaèd.
Mae zö gieng 't nie aoltied. Op een are keêr ao me twi lang'onden
in beslag enome 's nachts, wan daè waère ze mee an 't stropen.
Den aren dag kwaème ze. Dat was op 11 april om een uur of
kwart over zevene 's aèvens. Dat weet ik zö goed, wan m'n jongste
dochter wier net elf jaer en die stieng voe 't raèm. Ze zei: "Me
kriege nog verzite voe m'n verjaerdag."
"Wie dan?"
"Een roöie mercedes."
Ik vloog uut m'n stoel: "Gotster, ik zie 't a. Dat bin de mannen
van 't kamp."
Mie d'r tweêen kwaème ze naè de deure. De rest bleef in den auto
zitte. "We zoeke de boswachter". Dat zégge ze in Braebant tegen
een jachtopziener.
