"Dat tref je, want dat bin ik".
"We komme de honden ophaole".
"Ik gin 'onden".
"Ja, die hebbe ze in beslag genome".
Ja, ik docht die bin wè mie zes, zeven man a'k ze in den auto zag
zitte. Ik bin gauw naè de slaèpkaèmer elbpe. Ik m'n pistool
epakt en deur elaaie en zö in m'n broekzak estoke. Wan ik docht:
"A je wat doee, dan za je toch in de loop van m'n pistool kieke".
"We wille binnenkomme".
"Neêe, je bluve buten".
Dat was de énigste keer in aol die dertig jaer a'k m'n pistool echt
vast ehad voe iemand. Vloeke en tiere die mannen. Ik zégge:
"Julder bin zo gemeên as pitwaèter. Julder komme aoltied mie
zes, zeven man voe eên persoon, mae noe mo jie 's alleêne komme
naè achter de spoorlijn."
"Dan breng je dat ding mee zeker?"
"Neêe, dat laèt ik tuus, mae ze vinde je daèrom nooit mi terug
nergenst mi".
En toen 'k ezeid: "En noe naè de weg, wan ik schieete je in je
poten", zö net eênder.
Toen riep dien ouwen die at er bie was:"Jonges kom".
Toen bin ze wig ereeë en twint at n wig ree, riep n nog: "We wete
je nou te wone, we zulle je vrouw 't wel inpepere, we wete waar je
kinders naar school gaan".
Toen bin'k toch kwaèd eworre.
"We komme terug".
"Dat mö je veraol doee".
En den anderen dag om een uur of viere kwam ik naèr uus en ik
zag die roöie mercedes over den diek komme. Ik docht: "Daè
komme ze net". Dus ik goed gas egeve. Die stieng 'ier op de
weg zo van: zou ik den dam in draaie of zou ik 't nie doee. Ie zag
me ankomme zeker daè in z'n spiegel en ie is wig'ereeë, 'ard wige-
reeë. Ik bin d'r achter an egaè toet op 't Lêwedurp, mae die kon
ik nie vange natuurlijk bie m'n Simca'tje. Mae 'k nooit gin dol
ml ehad mie die mannen, nooit mi.
Dan ei je toch ok wè geluk ehad", vraège ze dan wè-r 's. En of
a'k toch nie benauwd was. Mae toet eden 'k nog nooit
benauwd ewist. Je kan nie meêr as een pak op je sodemieter krie-
ge. Ik wè 's een klap op m'n kop ehad, mae ja, die a dat gedaèn
eit, ei d r ok wè eên terug ehad en misschien ok wè tweêe of
driee.
Tegenwoordig kan dat nie ml, ee.
Gelukkig gebeure d'r ok wè leuke diengen. Zö ao 'k jaeren terug,
'aolf de zeventiger jaeren, een groen volkswaègentje. Een kevertje.
Mae ik ree ok wè's mee bie mensen. Die keer was t'r een boer om
me ekomme, Bram van Dieke, dus oöns waère gaè rieë.
't Kevertje kon in de schuure bluve.
Me aa een rondje of wat ereeë en ik zégge: "Me rieë nog 's even
naè de Piet toe".
At er wat te doeen is, das typisch, dan komme ze vanuut
Walchere vanaf de grote weg bie Aeremue de zaak binnen, of ze
Noe nummer
