Vietnamese loempia's
Elma van Belzen
Afgelópe dunderdag moch ik nae stad. Af en toe móet da
gewoon. Ik moch nae 't postkantoor. M'n man ao een pakketje
nae 't butenland gestierd. Netjes gewoge, een bèrg postzegels
geplakt - ma laeter kreeg n bericht dat n d'r toch nog te weinig op
gedaen ao. De tarieven om'oóge mee 't nieuwe jaer.
Een postkantoor ei je nie bie ons. In de supermart ka je net een
paer simpele diengen doee, zöas postzegels kópe. M'n man docht:
dan 'aele 'k daer ma 's een nieuwe folder mee posttarieven, want
dien vorigen folder zou dan wè nie mee geldig weze.
'Ik kan je d'r geen geve', zei 't jongetje in de wienkel. 'D'r 'èn a
vee ménsen om gevroge, ma 'k 'ebbe d'r maer eên. En die moe
'ier bluve.' Zö moet de PTT toch wè vee winst gae maeke van 't
jaer. De tarieven om'oög - en mar eên folder per wienkel verstrek-
ke.
Aflijn, ik nae Middelburg op de fiets. Daer was zö'n folder mak
kelijk te kriegen. Toen nog een booschap. Op de terugweg kwam
'k langs de mart. Ze waere n al an 't afbreken. Vee lege kraemen,
ma 't schient dat dat nie alleên 's achtemiddags zö is, ma dan d'r
aoltied 'eêl vee lege kraemen bin. De mart raekt uut de tied, 'k
gore.
Ik ao 'oenger gekrege van 't fietsen, en m'n öge viel op een karre
tje waer a een vrouwe Vietnamese loempias stoeng te bakken.
Terwiel as ze 'r eên vo m'n klaermaekten, praetten me wat. 't Ao
nie druk gewi vanochen, ma vanmiddag gieng 't wè. 't Was trou
wens nooit druk, de eerste weken van januari. De ménsen 'aon
mee de feêstdaegen a zö vee geld uutgegee, dat 't noe aol op was.
En ze aon misschien ook tevee g'ete, docht ik.
Mee m'n waerme loempia in den eênen en m'n fiets in den aoren
'and liep ik een stikje verder. Daer bleef ik stae, om te eten en te
kieken. En ineêns zag ik ze.
Tweê ménsen. Een klein wuufje, in Aerremuuse klederdracht. Een
zwart-witte schorte, een doek, een kante musse. En een klein ven
tje. Donkerblauwe broek, donkerblauwe jas, donkerblauwe schip-
perspette. Van aolle ménsen op de mart waere ulder de kleinste.
En 't was asof ze 't wiste. Asof ze daerom zö dicht naest mekaore
liepe. Tweê ménsen uut de tied da ulder en mien geboortedurp zö
klein was da je van iedereên wist 'oe of n 'eêtten, waer of n weun-
de, van wien of t'r eên was. Tweê ménsen uut de tied da naebie
aolle ménsen zö klein waere, omdat er te weinig te eten was.
'Eur ao 't misschien as kind nog meegemaekt dat ze een snee
brood mee een broertje of zusje moch dêle, en 'um was t'r as jon
getje misschien bie gewl toen an de eerste vissersschepen een
motor krege. Tweê ménsen, netjes angekleêd omdat een middagje
nae de stad een uutstapje is. Tweê ménsen uut een tied die at
eigenlijk a verbie is.
Een eindje verder stoenge tweê lange, brune joengers van een jaer
of zestiene. Ze keke de tweê ouwe ménsen nae. Zoiets zaege ze
nie iedere dag, da was dudelijk. Vee brune ménsen waere er op de
mart. Waer zoue ze vandaen komme? En vonde ze op de mart iets
van de gezelligeid die an ze vanuut d'r eige cultuur gewend waere?
Ik douwden 't servetje van m'n loempia in een prullebak. Die zat
zö vol, da een aor papiertje d'r uut viel.
