Den reiger
uutlache.'
Laèter reeë ze tegaere deur Zuud-Beveland. 'Wat is 't 'ier toch
mooi, ee', zei Lou. Wat motte die mensen toch allemaèle an 't
strand ligge. Onder de bómen op den diek is 't zövee lekker. Mae
ja, een mens z'n zin is een mens z'n leven.'
Ze maèkten nog een praotje mie de schaèp'erder langs de Weêle
in Ter Nisse en giengen wee op 'uus an over Schrabbekerke.
Lou zei: 'Kom noe mae bie mien ete, Kees. D'r is toch te vee voe
mien alleêne. 'Aèl thuus je blom en je brune suker mae op, dan za
ik wè 's blompap koke.'
Zö ezeid, zö edaè. Kees aa den dag van z'n leven.
En elk jaer a de vrollieën op reize waèren, kookte Lou blompap
voe Kees.
't Wier een soort traditie. Net zoiets as de vlagge uutsteke as 't
feest is.
M.J. van Leeuwen-Hamelink
Zag je dao dien reiger staon...
Peinznd an de waoterrand?
Ernstig in z'n somb're pak,
Staornd nao de overkant.
Mediteernd staot ie dao,
Fel deuboort z'n blik 'et waoter,
En 'et visje dat dao zwemt,
Dienkt nie meêr an noe of laoter.
Schielijk schiet z'n snaovel uut,
Hap, hap, slik en 't is gewist.
Dan kiekt ie wee voor 'm uut,
Net of t-ie me ei gevist.
Nao een stuitje droevig dienkn,
Slaot ie breêd z'n vleugels uut.
Vliegt ie naor een ander plekje,
Naor een andre vis of puut.
