Lied van de Thoolse pendelaers
Arie de Viet
Ze bin a zö vroeg vertrokken
vo dag en vo dauw, ze stiengen
op den oek van de kaoie die mannen
gestóten uut de landbouw
dae stiengen ze op een kluutje
in ulder blauwe buis op pad
nae een nieuwe baes, ja dat
waeren de Thoolse pendelaers
dromend in de stille straeten
opgeschrikt, mee een shagje thee
en knapzak in een pukkel
in d' 'aeves kunnen ze an de bak
ze bin a zo vroeg vertrokken
vo dag en vo dauw, onderwegt
nae een nieuwe baes, da bin
de Thoolse pendelaers
zö zitten z'as buutenmènsen
zwiegend in de kouwe bus nae
Rotterdam, van de witte juun
stikgoed losse in een doenker ruum
vismeel, kunsmis, baelen mee suker
soms stonken ze as d' 'elle nae
koeievellen, vo een beter bestaen
bin ze van 't eiland weggegaen
ze bin a zo vroeg vertrokken
vo dag en vo dauw, onderwegt
nae een nieuwe baes, dat
krootje Thoolse pendelaers
zö pakten z' an tussen Pernis en
Schiedam, onder ulder naegels nog
die vervloekte klei, bieten in
'et stof van de geschiedenis
ze bin a zö vroeg vertrokken
vo dag en vo dauw, onderwegt
nae een nieuwe baes, ja dat
waeren de Thoolse pendelaers.
