der mekaore gewoon aomao nódig. Van 't Zwin toe an
Saoftienge.
Allé, 't moet er noe toch maor uut. Ik noemen die nieuwe
gemeênte in 't midden: Gran Canaolia.
Ik kieken in de krante. 't Is koud in Zeêuwsch-Vlaonderen, allé,
een bitje killig. Vinnen judder dat noe oek, of voel ik da maor
alleen. Vaorwel Koewachtenaers, een Axelaer groet judder: het
beste mee 'Ulst, of bluven judder toch nog een bitje bie ons?
Waoren die afgelopen dèrtig jaor toch nie voo niks? Pas goed op
judder ganzen, en tot ziens agauw, wan ik bluven dromen van
gedachten en gedichten waor a wudder aomao inpassen: ik blu
ven dromen van de aongenoame waermte van Gran Canaoliao en
van een goed einde aon die kouwe drukte rond de 'erindêling van
de zeven gemeênten.
'Et aogelt en 'et sneeuwt.
'Et weer is wa tweêslachtig.
We staon voo 't raom, ze geeuwt:
Wat is dit land toch prachtig.
We moeten d'r deur'een,
de tied za 't aomao leren.
Is het noe echt zö koud?
Ik gaon me toch mao scheren.
En ik bluven dromen van Gran Canaoliao. Dromen judder
aomao een bitje mee?
