Piene
jan Zwemer
Een verhaal uut de tied van vö Drion
Piene, die man ao noe 'êle daegen piene.
Ja, wat wil je as t'r tweê bénen afgezet bin
daè as je tachentig jaer op gelopen eit. Die
voel je nog - of misschien 't mes dat er in
gezet is as je d'r even nie bie was. Rolle de
rest van je leven, in een stoel mee vier
wielen as je vroeger mee tweê wielen en
een stel trappers toe kon.
Da vaal nie mee.
Ik kende n wè. Ik kon 't goed begriepe
dat de vriewilligster d'r aol-an 'oorendol
van wier. Van da gesekker en da gekèrm.
Eiken dunderdag goeng ze een kaortje leie
in 't verpleeg'uus mee Bram en een paer
andere patiënten.
Barremente, vloeke over z'n piene, mae
toch wille winne. 'k Zag 't a vö me as ze
d'r van vertelde.
'O, kom jie ook bie Bram van 't durp?'
Ja, Bram ao nog aol z'n leven gemopperd,
geklaegd, gesmoeld en gejoge zonder dat 't
ooit vee effect g'aod ao. Ie stoeng d'r vö
bekend, dus vee ontzag aod n d'r nie mee.
Bie kleine guus nog wè, natuurlijk.
Me waere in 't Slachtuusstraetje an 't spe
len en daè kom Bram de straete sproeie
tegen de vuulte, vö de gemeênte. 'Gaen
julder daèr 's van en komt er nie mee je
voeten in, want dat zulle je mèrke.'
Zövee indruk miek 't da 'k 's aevends m'n
bénen slap en aokelig voelde ore. M'n
leven lank verlamd, docht ik zö een bitje.
Bram ao nog zö gewaerschuwd en Bram
was even serieus as iesbaerlijk in de uut-
drukkiengen van z'n gezicht.
Ik zag 't wi vö me as dat wuufje vertelde
van Bram z'n uutbarstiengen onder 't kla
verjassen: z'n vervroenge gezicht, de vier
tjes in z'n ogen, de groeven die d'r eige
vermenigvuldigde en de mond, z'n schér
pe mond mee dinne lippen - noe nóg
ouwer - en de woorden uut die mond:
'Vergémese piene 'eêl den dag. 'k Wou da
'k dood was, bliksems nog toe. Vrete doet
't dag en ure en 'elpe doet er niks. De béé
sten èn 't nog beter, je zou toch werentig
d'r een ènde an maeke. Waè leef je noe
nog vö? 'Ebbe 'k van m'n leven nog geên
ellende genoeg g'aod, zeker. Dóme-'ier-
en-ginter...'
Noe numme
'Ja', zeide 't wuufje. 'Dag en uure, weeke
nae weeke. En dat 't zö èrg was, én vrése
lijk, en dat een vaerke toch óók in eên
keer gekeeld wier én dat n 't nie verdiend
ao...'
'Affijn', zeide ze. 'Toen bin 'k 'et een keer
zö beu gerocht, da 'k zeide: 'Bram, dan
neem je een keer een pilletje. Dan bin je
d'r in eên keer vanaf...'
En wat dienk je dat Bram gezeid ao?
'Ao, méns, 'k moet er eiken dag a elleve!'
