De Slang 'enmens 1 Op de stille rieng van 't durp klonk plotselieng 't geluud van een '0ag estemde gong. Sjakie van der Wèlle keek naè meêster van Doek die juust mee z'n rik naè de klasse stieng, omdat n doende was mee wat op 't bord te schrieven. Sneller as een bliksemflits stieng Sjakie op om te zieen wie dat vrimde geluud veroorzaekte. In eên oagopslag zag n een paer vrimd uutziende ménsen, een man en een vrouwe. De man douwde een 'andwaegentje op een paer fietswielen vö z'n uut. Op 't waegentje lag een gróte ketel, waerop t'n mee een 'aemertje sloeg om de andacht op z'n eige te vèstigen. Noe liep ók meêster van Doek, deü nieuwsgierigheid eprikkeld, naè 't raem. Toen stieng plotselieng den 'êle klasse op, om naè 't wonder op wielen te gae kieken. 'Nie langer as een minuute,' riep meêster Jan van Doek. 'Allo, allo, hoiteafend findet een grotte vorstellung plats fan acro baten oend schlangemensjen. De sjoane Bianca piest door het oog van een naald, zonder ein kantschen te raken. Kom tat sien, kom tat sien!!!' De man was kleiner as z'n vrouwe. In z'n 'aer lag precies op 't midden van z'n 'oad een scheiding. An weerskanten van die schei ding, lag z'n 'aer mee vee olie in de richting van z'n oren eplakt. Ie was ekleêd in een nauwslutend tricot, waèdeu je dudelijk z'n billen, en op dezèlfde 'oagte an de voorkant een bobbel kon ziee. De vrouwe was gezet, ma ze was desondanks ekleêd in een jurk, mee een uutstaend rokje mee kantjes. D'r bovenbênen waere net zó dikke as de buuk van d'r man. D'r bosten puulden een bitje uut boven 't strakzittende jakje. Op d'r oad droeg ze een zilvere pruuke. 'Zou da de sjoane Bianca weze?' doch Sjakie. Meêster van Doek klapte in z'n 'anden. 'M'n gae weer vérder kin- ders,' riep n mee z'n zwaere stèmme. 'Vanaevend m'n weê wat te zien'. Ie draoide z'n eige naè 't bord. 'De sjoane Bianca, was da noe weê vö flauwekul?' zei d'n meer tegen z'n eige as tegen de klasse. Toe de kèrkklokke vier uure sloeg, stienge de kinders 'aestig op. Sjakie nam amper den tied om z'n taefel op te rumen. Meêster van Doek most n tweê keer terugroepe. Eindelijk rende n naè 't kleine pleintje onder de kerstanjeboam. Langs de kante stieng een stokouwe woonwaegen. Een maeger paerd stieng d'r mistroostig naest. De ziekante van de waegen was neer'elaete waèdeu een soorte van protserige etalage was ontstae. Daèrin getuugden zilvere bekers van de sportprestaosies van de slangemèns. In 't midden van 't pleintje was een oud vloerkleêd uut'espreid Daèbie stieng een bord mee de woorden: 'Anfang van de vorstellung, acht oer.' Sjakie rende naèr uus om 't gróte nieuws an z'n moeder te vertél len. Mee z'n petje achterstevore en de mouwen van z'n jasje bin- nestebuten rende n de keuke binne. "k Weet 't a'k weet 't a,' riep z'n moeder lachend. 'M'n gae d'r vanaevend saeme naè toe, da beloaf ik je.' Jannekee van der Wèlle was a vroeg weduwe eworre. D'r echtge noot, de vaoder van Sjakie, was op z'n vuufentwintigste jaar deu i johan van Zijp Noe nummer

Tijdschriftenbank Zeeland

Noe. 'n bitje uut 't zuudwesten | 2001 | | pagina 33