een ongeluk mee een tuug paeren om 't leven ekomme. Jannekee was toe drieentwintig ewist en Sjakie tweê. Van lieverlee ao ze d'r eige an de situaosie an'epast. Sjakie was groós op z'n moeder en at n groot was zou d'n liefste mee t'r trouwe. Ie voónd z'n moeder 't mooiste meisje van 't 'êle durp. Ie was noe wè een bitje te groot om bie d'r an de 'and te loape. Daèrom gaf n d'r ma een aerm as ze saeme èrges naè toe gienge. Z'n kammeraodjes lachten 'm uut. Da kwam omda ze aolemae wè zö'n mooie moeder zoue wille doch Sjakie. Zó eên mee van da prachtige blonde 'aer. Ma ze riepen 'm nae: 'Sjakie geeft z'n moeder een aerm, moeders kindje, moeders kindje.' Dan klèmde Sjakie d'n aerm van z'n moeder aoltied nog steviger vast. Ie trok z'n eige nooit wat an van die rotkèrels, 't was zien moeder en van niemand aanders. Vanaevend zouwe ze saeme naè de voorstellieng van de straetacro- baot gae kieke. Om zes uure zette Jannekee 't eten op taefel. Sjakie was een bitje stil. Ie zat misschien diepe over wat naè te dienke. Plotselieng zei d'n: 'Zou jie dat oak wè kunne?' 'Wa bedoel je?' vroeg Jannekee. 'Noe je weet wè, net as Bianca mee die naelde.' Jannekee doch diep naè. Toe antwoordde ze: 'Ik dienke 't wè. Ma dan mot 't wè een naelde weze mee een oage zo groot as een 'oepel.' Daènaè laege ze snikkend van 't lachen over de taefel. Iedere keer in lachen uutbarstend, aete ze van de nieuwe aerepeltjes en de verse slae mee spekjes. Een maeltied zöas alleên Jannekee die kon klaermaeke. Om kwart vor achte, 't zou nog zeker ander'aolf uure licht bluve, vertrokke ze naè 't durpspleintje onder de kerstanjeboam. Om acht uure kwaeme de artiesten uut 't café 'De Uutspanning' tegenover de schoole. De man begon meteên 'andenwriengend en spierballenwippend rond 't vloerkleêd te loapen. Z'n vrouwe liep mee bevallige dans pasjes en knikjes van d'r knieën langs 't toegestroamde pebliek. De eêste toer begon. De acrobaot opende een koffertje dat vol zat mee papiersnippers. Mee z'n duum begon n de snippers in z'n mond te proppen tot de inhoud van 't koffertje in z'n lichaem verdwene was. Je kon ziee dat n moeite ao mee 't kauwe en nog meer om ze deu te slikken. Intusse was z'n buuk zö dik eworre dat n de breêë riem een paer gaetjes wieër mos zette. Plotseling begon n verschrikkelijke mee z'n oagen te draoie en te kokhalzen. Ie stak z'n viengers diepe in z'n keele en toe kwaeme de snippers as een vuulwitte glimmende slange tevoorschien. Vöda iemand de kanse ao om de kots van de man te inspecteren, stopte Bianca de vule kledder in 't koffertje in goaide 't in de woonwaegen. Een nieuwen act begon. De acrobaot 'aelde een paer 'oepeltjes vö den dag. 'Ee kérel, waè bluuf je noe mee Bianca en d'r plasje?' schreêuwde plotselieng een opgeschote polderjonge van Schutje. 'Dat verhaal heb ik verteld om boerenharken als jij hier naar toe te lokken,' riep de man, noe in onvervalst Amsterdams, 'Dat doe

Tijdschriftenbank Zeeland

Noe. 'n bitje uut 't zuudwesten | 2001 | | pagina 34