'Et Juwelijk
vertaeld deur Maartje Stuut
Toen d'n bespeurde 'oe de nevel van den tied
in d' ogen van z'n vrouw' de vonken uut kwam dove,
d'r kaeken 'ad verweerd, d'r voör'oöd 'ad deuklove,
wendd' den z'n eige of en juulde den van spiet.
Ie vloekte en tierde, streek mokkend liengs z'n baerd
en mat 'r mit z'n blik, ma kon nie mi begere,
ie zag de groöste zonde in duvelsplicht verkere,
as z' opkeek nae z'n as een stèrvend paerd.
Ma stèrve dee ze nie, a zoog z'n 'èlse mond
'et mèrg uut d'r gebeênte, dat 'r toch bleef draege.
Zie dost nie mi te praeten, nie vraege en nie klaege,
en beefde vo z'n blik, ma leefde en bleef gezond.
Ie docht: ik slae d'r doöd en steek 'et 'uus in brand.
Ik mot de schimmel van m'n stramme pöten wasse,
m'n eige netjes opreê en dan gauw verkasse
naer een mooi wuufje in een ver vrimd land.
Ma doódslae deed n nie, want tussen droöm en daed
stae wetten in de wegt en praktische bezwaeren,
en ook weemoedig'eid, die gin méns kan verklaere,
en die a 's aevens komt, a je nae bédde gaet.
Zo gienge jaeren 'eene. De kinders wiere groot
en zaege dat 'r vaodertje verbete,
bewegiengloös en zwiegend bie t vier ezete,
een godvergete en vervaerlijk' anblik bood.
noe nummer 13 I 27
