z'n maege vandaen komme. Die maege was noe eênmael nie op orde en
dan voel je j'n eige agauw's in mineur.
Wuven, jae.
Meêstal 'aodde me d'r nog nie vee geziee as me op Domburg kwaeme.
De schae in'aele deeë me dan op een terrasje, as't weer tenminste
fatsoenlijk was. Eigenlijk zaete me d'r natuurlijk vö de koffie - want een
paer uren klassinere 'ouw je noe eênmael nie vol op allênig lucht en
spetters zeêwaeter.
Trouwens, op Domburg liep noe nie echt 't soort wuven daèr ons naè
Wuven
uutkeke. 't Roenkte d'r van de opgepoeste trutten mee de neuze in de
lucht, mae zonder vee verstand. En wat er an venters liep, was nie vee
anders, vanzèlf. Dus van een praotje mee wien-dan-ook kwam t'r nooit
vee en meêstentieds goenge me agauw wir in de bénen naer
Oöstkappel.
Dien eêne keer za'k nooit vergete.
'Moe je dien noe ziee', zeide Marco.
'Dien daèzö.'
Een ventje van net een jaer of twintig kwam langzaem deu de straete
gefietsende. Krulletjes, een paer daegen nie geschore, sportschoenen, iets
van een overwinnaersblik in z'n ogen en een kort lere dasje om z'n nikke.
Op de stange van z'n mountainbike (die zag je toen nog nie zövee)
'ieuw n een kratje bier in bedwang.
'Die za wè op een camping zitte.'
Marco snoof, neep z'n ogen op garretjes en wist 't precies.
'Zö'n ventje ei natuurlijk nog een prachtig wuuf in z'n tente ook.'
De tweêden 'elft van 't bakje koffie was in eên keer naè binnen.
'En as n pist, lacht n nog...'
noe nummer 13 I
35
