De Streekblomme
moai tussen aol et doenkergroen waè'a-t'n op lig. Die hei kleine blauwe
bladjes waè'a ean stikje deruet steek wat'a op ean leauwekop lyk. En ean
zoete geur wat'a by myn aolerlei leuke herinderiengen naè boven brieng
a' 'k deran ruek.
Vroeger zag je dit blommetje deur heel de streek. Dit plantje is hiere a
duezende jaeren eleë ebrocht, en in de loap van twea millennia hei-t'n
z'n eigen heiegans an dit land anepast. Overaol groeien-t'n op deze
eilanden: tussen de duenen, en op 't land, in de duifkanten, en zelfs
tussen de steanen van de stoepen in de steden. Dit blommetje waer
symbool van de provincie, en de fiere ménsen die'a hiere weunen hö 'm
mie aole trots in d'r tuentjes staee, en op de feastdaegen stakke ze z'n
blauwe blommetjes in d'r haer, of op d'r hoeden. Nea, dat waer aole-
maèle nog nie zoa lange eleë, a' je dat soms dienk.
Ik hè nog vee herinderiengen an toen'a 'k ean klein jongetje waer, en 'a
's zeümers de velden oak vol stoenge van dit blommetje. Die stoeng in
de wéien, want de lekkerste melk kwam van de koeien die'a z'n bladjes
opatte. De byen maèken hiere oak d'aolerzoetste heunik van, en hoevee
uren hè 'k wè nie op m'n rik in die velden elege, 'a z'n delicate geur op
de bries over me hene zweef.
Nou zie je hum bynaè nie mea. Mae dit moai blommetje, die a de lingua
regionalis zelandica heat, is toch nog aoltyd, in myn harte temissen, et
symbool van myn geboorteland.
Mae de tyden binne wè erg aors nou; a' je goed kyk zie je 'm nog wè's
staee op 't land, mae in de tuenen van de steden zie je 'm bynaè nie
no« nummer 14/15
mea. En zelfs op de durpjes staè-t'n nie mea in aole tuenen, veraol de
jongere generatie vin 'm ean beatje oubollig; mae daè binne nog wè
ménsen mie die herinderiengen an vroeger, zoaas ik, die'a oanze lingua
nie ies ouwerwes vinne, mae ean stik cultuur wat'a bewaerd mó worre.
Sind ean holve eauw hèe de ménsen heel hard bezig eweast om dit
plantje uet te roeien. Daè wier ezeid da-t't nie moai is, zelfs, jae... da-t't
vuelte is! Ze hèe goed d'r beste edaee, en je zie 't blommetje nou wè vee
minder, mae die is nie zoamè wig te krygen, want die is tenslotte an dit
land anepast, en doe z'n beste om wee uet te bréien.
Mae je mó begrype da je de ménsen hiere nie zoamè de schuld kan
geve, want 't probleem is hiere nie begoste, en, jae, nie iederean houw
z'n eigen mie planten bezig, hé. Mae wat'a nie goed te begrypen is, is
da-t't probleem wè te maeken hei mie ean blomme van de zelfde familie.
A' je vromkyk in de geschiedenisse zie je da de plante lingua a eauwen-
lange populair eweast hei in oans land. Tot vuefhonderd jaer eleë waer
de lingua latina oak in aole tuenen te vinnen, en laeter oak de lingua
gallica (a' je iemand docht te wezen, most je verplicht deze blomme in je
tuen hè staee), mae die konne oanze eigen lingua nie vedrienge.
Mae ienkele honderde jaeren eleë is-t'r in ean aore streek van 't land,
ean kruesieng emaèkt tussen verschillende soorten van de lingua die'a in
aore streken te vinne is. En die noemen ze dan de lingua standardis neer
landica. Deze zou beter en sterker en moaier weze, en wier deur aole
horticulturele deskundigen anbevole as d'ideale plante om in dit land te
kweken. Die zou sierliker en welriekender weze as aole aore lingua's die'a
