Stille, 'eêl stille
Anne van Adrichem
Overlèstn was 'k in Baorland. Voo 't eêst va me leevn en messchien oek
wè voo 't lést. 't Is zo'n durp waor a ze va zegn da 't van God en aolles
verlaotn is en da ze d'r nog nie dood zouen wiln lign omda t'r zo stille
Vreêd stille zelfs op dien gewoonn deurdeweekse middag dad ik d'r was.
Ik kènn oek gin méns die of t'r weunt, maor ik 'èn iemand gekénd die of
t'r geweund ei en die a t'r graog doöd wou lign en d'r noe oek doöd lig,
zo'n jaor of vuuve aweêr. Om 'eur nog 's op te zoekn, a je da zo noemn
mag, om 'eur te gedienkn in de buurte waor a ze zo zot op was da ze
daor naor terug wou, 300 kilometer van de plekke waor a ze de groötstn
'elft van d'r leevn geweund 'ao.
Da was wad a me deeldn, dien 'eimwee naor 't land van oonze jeugd
tewieln a me 't toch goed naor oonze zin 'adn in Enschede (Eanske op
z'n Twents) waor a me weundn en wèrktn. Zodoende voeldn m'n oons
zusters terwiel me zelfs gin vérre familie waorn. Of 't most a zien da me
allebei lid waorn va die grote familie va geëmigreerde Zeêuwn, die a
mekaore onmiddellijk herkenn omda z' udder eigen altied meteên ver-
raoin deur a ze 'ee' an 't èndn va de zinne zegn. Bie oons was 't trouwes
een ander woord, waor a me 't deu in de gaotn aodn: zie zei 'weeral' in
plekke van 'alweer', iets wad ik m'n eigen oek slecht af kan leern. 'k Liet
er nie eês meer uutpraotn toen a 'k da 'oordn, 'k wildn allênig nog mao
weetn waor a ze vandaon kwam, Baorland dus. Of Baerland, zo a zie da
natuurlijk zei.
A me mekaore zaagn, praotn me plat allicht, leder oons eigen plat. Da za
messchien wel een bitje zot gewist zien in d'oörn van een aonder, wan
17
noe nummer 14/15 I
