'Gezellig, ee'
Albert Goeman
Me weunen in een rustige, nette buurte - daè gebeur nooit wat. De
mensen werken, maeken een praatje, gaèn soms 's bie mekaren op
bezoek, 'elpen mekaren a dat nodig is en zo fladdert 't leven van den
énen dag naè den anderen. Misschien een bitje saai, mae aal de beweu-
ners bin toch wè tevreeën...
't Is juli en werm zeumers weer. Me zitten heerlijk in een tuun, een bak-
sje koffie op taefel en een boek op de knieën. De lucht is strek blauw en
een vliegtuug 'oöge d'r in, trok rechte condenssporen achter z'n op weg
naè een vakantiebestemming mie een paer 'onderd mensen an boord. Ik
kan nog nooit begriepe 'oe an ze zó een machine naè boven kriegen.
Voe de rest is 't heerlijk rustig.
Mae dan wor die rust ineêns verstoord.
Een vrouwe gilt. 'Mooord... Moord... Help... Help...'
De straete kom ineêns toet leven, ledereên lopt in de richting van 't
gegil. De politie komt en zet de straete of. De dokter kom ok en een
ambulance. Rondom de afzetting lopt de straete vol nieuwsgierig volk.
Dan beginne de geruchten. D'r is een dooie vrouwe evondn in dat 'uus...
Ze was ewurgd... Neê, d'r keele was 'elegans deuresneen, overal lag t'r
bloed... De mensen rillen. D'r 'oöd lag in een 'oek van de kaemer... Ze aa
zes kinders... Wat mo. daè toch van kommen, die aerme bloedjes. D'r
man - daè was ze van escheien. Die za 't dan wè edaen èn, dat was
aaltied een smeerlap... Wat doen die lui ok 'ier, laèt ze terug gaen naè
daèr-an ze vandaen kommen.
De ambulance rie voor en de mannen kommen naè buten mie een bran-
I noe nummer 14/15
card. De mensen verrekken d'r 'als naebie om beter te kunnen kieken,
want daè mó toch dat liek op liggen... Maer d'r is niks te zien, want daè
lig 'êlegans een laeken over...
De ambulance rie wig en de mensen drupen of - onderwiele nog druk
pratend over dat afschuwelijk voorval.
'Nou dag buure, 't was best gezellig ee!'
't Leven herneemt z'n gewone ritme - alleên wor d'r nog lange over
epraat.
