't Was lente
Koos en Willem bin klasgenoten van Jan. Ze röke a en as ze saeme op't
schoolplein op de bèlle stae te wachten, ze d'r sigaretje losjes tussen d'r
lippen. Da gee ze een mannelijk anzien. Mee d'r 'anden diep in d'r
broekzakken kieke ze de meisen nae, die op wègte nae de schoole
passere. Ze stoóte Jan an as d'r een mooi klasgenootje verbie komt.
'Joon Jan, noe mö je toch 's kieke. Dat is toch een beeldje. Kiek toch 's
nae de in'oud van dat bloesje.' Ze lachen smaelend om z'n, omda Koos
zeit dat n nog gin vrouwevleis an z'n botten 'eit.
I noe nummer 14/15
'Élke dag die je verbie laet gae, kom noöit mi terug,' weet Koos te
vertéllen.
Jan schaemt z'n eige, omdat n op die grappen over vrouwen gin
antwoord weet. Wat mekeert d'r toch an mien, dienkt n bie z'n eige.
Komt 't omda 'k alleên ma tweê zusters In zien fermielje is gin plèkke
vo pikante veraelen over vrouwen. Is t'n daerom een bitje verlege?
'Verveel je je nie rot, den 'êlen dag mee die koeien die niks tege je
zégge?' vroegt n.
'Niks zégge,' riep ze verontwaerdigd. 'Die beesten praete den 'êlen dag
tegen mien. Nie mee woorden, ma mee tékens en gebaeren. En dan 'k
nog de veugels.'
Ze 'aelde een boekje uut de bostzak van d'r overall. 'Weidevogels en hoe
ze te herkennen' stieng d'r op.
'Noe ik dit boekje vin ik 't vak van koeiewachter 't mooiste dat er
bestaet.' Ze keek 'm triomfantelijk an. Jan vond 'r aolsma mooier ore. In
een kuutje in d'r 'aols zag n d'r 'arte kloppe.
'Kiek, da's een tureluur en da's een wulpe.' 't Was de stèmme van Anna
die 'm terugbracht op 't stille plèkje an 't zandwèggetje.
Ie keek in de peilloze diepte van d'r blauwe ögen. Toen zag n da z'n
staeren d'r zenuwachtig maekte.
'Kiek nie zö nae mien,' zei ze. 'Je maekt da 'k m'n eige 'eêmae raor
begin te voelen.'
