rolstoelen en rollators, slaepe en weune geliekvloers. Speciale wandelpae
den en parkjes, die a noe nie mi vervuuld worre mie herrie en drukte van
brommende jeugd. Gin blaerende radio's, gin tweê weken vuurwerk rond
de kerst, gin drugsspuiten in de bosjes.
Zo'n heerlijk rustig vergrieziengsdurp trekt dan a gauw andere bevolkieng
an. Kunstschilders, schrievers, alleênstaende veertig-plussers, bewust
kinderloze paeren.
En omda t'r noe relatief vee ouwere mensen weune, ei j' agauw een man
of dertig voe een biljartclub, voe sjoelen of kaarten. Een soos, die eiken
dag open is, en een 'êle reêze klapbanken, die a noe nie mi bekrast of
vernield worre. Een sporthal voe koersbal en gaaischiete...
Economisch verandert d'r netuurlijk ok ineens een 'oöp. D'r is vast wè
een cafee'ouwer die a een leuk kroegje begint. Een kapper of kapster za
genoeg werk en een blommezaakje ok. Wat dienk je van een uusarts
die a een 'ekel eit an bevalliengen, en nie zö goed is in kinderziektes,
'n Klusjesman ei z'n anden vol an piepende deuren, lekke rolstoelbanden
en 't instellen van video's. De wijkverpleegster 'oef nie mi van hot naè
haer te rien, mae kan te voet d'r werk doee.
En, wan daè begonne me mee, de durpswienkel kom wee trug. Wat zeg
ik, meschien wè tweê durpswienkels. Gespecialiseerd in artikels die a die
specifieke doelgroep nódig eit. Gin kubieke meter pampers, mae een
selectie zoutloze snacks daèr a je koud van wor. Gin femieliepakken was
middel daè a je vuuf jaer mie doet, mae mooie kleine verpakkiengen.
Neê, ik gloóve wè in die grieze oases, ik gae d'r dienk ik ok mae weune.
Sterker nog, ik dienke da 'k daè mae burgemeester worre.
Leve de vergriezleng
noe nummer 14/15 I
