Oest
an de Schelde om te gae zwemmen. An wat er van de zeêschepen
vanuut de varte an zunbeschene witte opbouw en mast boven de diek
uutstak, konne me ziee of 't ebbe, vloeed of 'aolftie was. Was 't leêg
waèter, dan gienge me dikkels krukels raèpe, en mossels as 't er een r in
de maènd was. Krukels mie vee peper en zout gekookt, uutpulke mie
een stopnaèlde was een lekkernij, a kreeg je nie gauw je buuk d'r mee
vol. As op neuspoepjes knauwden me mie vee smaèk en dan was 't
stremien gauw leeg, mie acht guus an de teêltuun.
Lere zwemme as je bienaè verzoop in een geule; je most wè. Van
'schoolzwemmen' aa nog niemand ehore. Neê, zö'n waerme dag aaje
een 'oeër, een 'oeër! Onderweg nir 'uus fietsen me deur de polder en
daè stieng papaver. Mie van die dikke bruunpaèse bollen. Die reêsden
me bie 't vurroöd rats-rats d'r of en in je zakken. Onderweg 't kroontje
d'r of biete en 't blauwmaènzaèd onder je tonge giete: lekker! Thuus
gekomme viele me zowat van de fiets van de slaèp.
Terve-, geeste- en 'aèvere-aren tussen je 'anden wrieve tot je schóne
korrels over 'ad, mae 't kaf tussen je tandn von ik nie zö'n succes. Een
rauwe juun 'ielp wè tegen de groöste 'oeër mae j'n aèsem gieng d r noga
van stienke.
Op eên september begon de schoole wee. Overoal, want van vecantie-
spreiding was nog geên sprake. De meêste wazze nie vadder ewist dan t
land: juun optrokke en ofsnië, peeën verdinne en schoenlappers trokke.
i noe nummer 16
Ons wiste nie eêns dat er een butenland bestieng. Zierikzeê lag mie de
pont uut Katseveer an 't ende van de waereld. Net as Terneuzen.
Bie 't uutaèlen van veugelnistjes in meie 'adde me a geziee dat er an de
Langediek 'aèzelneuten groeiden. Die gienge me achterin september
trokke. Daèbie stuukte d'r noga 's eên in een dulve. En naë de 'aèzelneu
ten wazze de okkerneuten an de burte. Mae die 'ienge op 't erf van Pier
Meneere, nie varre van schoole. Gelukkig 'ad Pier zukke korte bénen dat
n ons nooit in kon 'aèle. Dus konne me knuppele toet a t'm vlakbie was.
Mie een rood 'oöd van kwaèdeid en "k Za t't tegen je vaoder zegge
Sammelootjesl'.
't Is mae wat a me te binnen schieet, da'k ier opschrieve. Nog zövee ver-
gete. Wilde eerebemezen rond 'Emelvaèrt an de duifkant, zuring rêze in
de berm mie Pienkster. Over de dorstied, braèmen en stekelbeiers, de
sukerpeeën en aol die andere rieke gaèven die de Zeêuwse natuur oóns
schoenk.
Nooit, nooit verveelden wulder oóns. En kom daè noe nog maer 's om.
