Une Ostendaise
Pleure sur sa chaise
II y a deux sortes de gens
II y a les vivants
Et ceux qui sont en mer
'Och'eere Dorre... 'k Èn m'n lieve visscherman up ze boöt zien uutvao-
ren. En 'k 'en'm nooit mi weere gezien, 't Schip is vergaon mè man en
mè muus.'
Up da scheve tafelbled nog aoltied die bril mè daorneffens e
lichtpleksje en daorin e roetpleksje. Nie zo oenschuldig meê,
want't begint te smoren
Els pekkelt zeêre nao 'eur werk. Ze komt voorbie e brillewienkel en bluuft
almedekeê stakestief staon. Z' opent 'eur sacoche 'Shit! Me bril verge
ten!' Zoender leesbril ka z' 'eur burowerk nie doen. En z' is aol zo verre
van 'uus. In de verte zie ze e bus ofkommen. Gelukkig is t'r e busholte
an den overkant. Els vliegt de straote over, struukelt en vaolt. E passant
helpt 'eur rechte staon. 'Eur hand en rebben doen zeer. Achter e nie aol
te vriendelike bedankienge verdwient Els in de bus.
E brandreuke os Els de vordeure open doetMèd e natte 'anddoek ka
ze 't vier up de schrieftafel blusschen. Els kiekt om'oöge: zwarte plekken
Een oed wuuvetje
up 't wit plafong. 'Mama!' Els vliegt de trappen up...
Up de tafel: broöd, butter en 'ammevlees. E gazette ligt up de groend.
An de meur e foto van Antony: e zooitje visschervrouwen in paniek up
de piere. Storm up zee. Die wuvers hopen dad 'under vint levend en wel
gao thuuskommen.
In de duizestoel ligt 't oed wuvetje stakestief achterover. 'Eur moend
wagewied open. 'Mama!'
't Oed wuuvetje opent 'eur ogen en kiekt verbouwereerd nao da gezicht
vor 'eur.
'Dorre?'
Die visscher van mien
'k èn em zo gaeren gezien
noe nummer 16 I
