wat mee'emaèkt eit...
Brieve van Jewannes
Even terug dan naè dat artikel uut 1984. D'r was een mannetjesdokter -
wild - en een vrouwtjesdokter - ok wild - en den eênen werkte graag mie
gesprekstherapie en de andere stelde dan zögezeid diagnoses. Modern-
progressief wazze die wilde gasten natuurlijk - dat spreekt - en ze gae d'r
vanuut a je lichaem ziek is, dan za je geêst ok wè wat menkere. En
omgekeerd steekt een zieke geêst in een ziek lichaem. Zö kriege ze dus
nooit een geestelijk gezonde patiënt. Da's voe die wilde gasten een
grondbeginsel - aoltied een dubbele diagnose, 't Lichaem voe de wilde
arts, de geêst voe de geêstelijke fietsenmaeker, de psychiater.
Nou, 'k ad op een keer 's een rechterand die a piene dee en toen dikke
wier en vervolgens geên kracht mir in was. Ik kon geên kommetje kouwe
thee mi vast 'ouwe. En toen m'n rechteraerm! Alleênig nog mae bewege,
geên kracht. En toen aol mae erger: m'n schoeren. Allemaele an m'n
rechterkant. Dus den wilden dokter - dien zelfden - op'ebeld voe een
afspraak. Ik kreeg veertien daegen wachttied en toen was ik er, bie den
dokter. Uutstel in de diagnostiek: over een weeke terugkomme.
In die weeke gieng m'n lienker longe toch zeer doe. Verschrikkelijk. Ik
kon nie mi zitte, ligge, löpe, nie mi bewege of 't dee zééér. Mae functio-
neêl menkeerdn die longe niks, want 'k 'ad een aesem as een postpaerd.
Piene, piene, piene. En toen was de weeke om en ikke ni den dokter voe
de Diagnose.
'Die arm moetje mee leren leven, daar kunnen we niks meer aan doen.
Voor de long kun je naar de longarts. Belt 'm zélf mar op.' Einde diag
nose.
De longarts was kennelijk een vrouwtje. Mevrouw was doelbewust,
zakelijk mae nie onvriendelijk. En ze kon d'r weg mie, zövee formulieren
a ze in tien minuten invulle kon! Tenslotte: 'Met dit formulier moet je
naar 't laboratorium, met dat andere moetje naar de röntgen. Dan kun
je naar huis en over een week terugkomen voor de uitslag.' Einde. Okee,
een weeke laeter ni de tra-la-la röntgen. Zö'n tunnelgeval dat a rond
draait en fotografeert in plakjes, geloof ik. Een weeke laeter zat ik op m'n
dooie eêntje in de wachtkaemer. Most ik tweê uren wachte. Kwam
mevrouw - ik most nie komme, neênt, mevrouw kwam zelf. 'Het zal wel
gaan, je longen mankeren helemaal NIKS. Je kunt wel gaan.' Oei, oei,
wat was ze nistig en pissig. Want ja, ze 'ad net zö goed d'r besten 'edaèn
ee... En 't was net zö'n flinke resolute dame. Ik dienke a ze me nie voe
volwaerdig in d'r dossier gezet eit... Jammer: bie den wilden dokter nie,
in Vlissingen nie en in 'eêl de zurgregio Zeêland misschien ok nie.
Erreg ee... en 't vervolg: second opinion, de lekebroeder.
M'n longe dee aolmae minder zeer en m'n aerm wier aolmae erger. Ik
kon den tuun en m'n 'uus'ouwen nie mi doe. Dus toen at er een bejaer-
denuusje vrie kwam, kon ik dat net 'ure en kon ik veruze en voe a 'k 't
wist woonden ik in een betonnen kotje. En toen kwam er een goeie
noe nummer 16 I
