't Nationaol Geschenk
tikkeltje 'öger of laoger neêr dan bie 't opgaon, omda ze voo of op de
uut z'n eihn nao boovn geklaptn rand van de zittieng terechtkwaomn.
Voo den verzaomelaer laogn d'r duzende schichtige blikn voo 't opraopn.
Op een wérkelijk gegeevn moment is dao dan toch ineês 't moment van
herkènning.
Het meziekkorps Sint Ceciliao uüt Klooster betreedt den AorenaO. Ik
'ouwn m'n aosem in. 'Den AorenaO betreejn' is nie goed gezeid. Sint
Ceciliao betreedt nie, Sint Ceciliao komt vanweges het walstempo van
'Als de klok van Arnemuiden' zwaoi-draoiend de AorenaO in. Mens, 't
was gewoon ongelooflijk, een meziekkorps dat da kan! 't Liek asof de
meziekantn aopmao drie ziestraotn nao lienks en rechs tegliek inslaon,
mao ze gaon toch gewoon rechtvooruut en rechtendeu.
't Publiek paktn eêst de melodie en dan de op een groot schèrm gepro-
jecteêrdn tekst op, en deint en ziengt volop mee.
Ik bekiekn 't aomao een bitje van 'n afstand. Dan, ineês, zien 'k dao een
èchtn bekendn. Onzn Axelsn gemeêntearchivaoris, uut volle bost mee-
speelnd in Sint Ceciliao. En uut spontaon oprieznde solidaoriteit begin ik
oek mee te bruin: welkom thuis voor ons zal luiden, is de vreugde
soms vermengd met droefenis, als een schip op zee gebleven is'. Bie 't
tweêde vèsje krieg ik 't gevoel, dat de droefenis z'n eign werklijk mee de
vreugde mengdn, en dat 't mien schip was, dat dao nao de kèlder gieng.
En uuteindelijk dienk jie, da jie zélf de klokke van Aeremuujn bin. Je krieg
de neigieng om te slaon.
Dien avond is oek 't Nationaol Geschenk an 't bruidspaor over'andigd. En
36
I noe nummer 16
d'r was nog een 'eêl muzikaol programmao. Wudder 'èn 'Van Dik Hout'
'oörn ziengn, en de vuuftigduuznd zoengn mee: 'Het is zo stil in mij'. De
tribunes sidderdn d'r van. Suppoöstn zeien, dat 't a jaorn geleejn was,
dat die tibunes zó gesidderd 'aodn. En spreekkoorn riepn bie udder weg-
gaon: 'Wullem bedankt, Wullem bedankt!' Mao vee diengn van wat a t'r
gebeurd is dien aovond, 'èn 'k moetn trugleezn in de krante om ze wee
te weetn.
Wan dien aovond most ik aopmao dienkn, terwieln an 'k af en toe mee
den verrekieker udder gezichtn zocht, an wat a een bad in de massao
mee joe kan doen. Of a 't noe in de Kuip is of in den AorenaO. Of
gewoon op den Dam in Amsterdam voo joen paleis. En ik 'èn in
gedachtn die vuuftigduuznd-en-tweê een bitje stérkte zitn wènsn.
Wan 't was zö'n maond waorin mensen andere mensn soms diengn toe-
zegn, waovan zudder de gevolgn nie kunn en soms nie wiln overzien. Je
soms allênig mao de klokke 'oörn luujn. En wie bin d'r noe eigenlijk 'eêl
deusnee? En wie zeien d'r toe? En wie wiern waorom geroopn en wie
bin d'r dan toch aomao gegaon?
't Nationaol geschenk was een Oranjefons. Sommige dienkn bie da
woord an klienkende munt. Ik oek. Mao 't is meêr. Wan ik 'èn 't zélf
gezien, 't Bestaot uut minstes vuuftigduuznd man en ziengt uut volle
bost mee mien Sint Ceciliao uut Klooster: 'Welkom thuus, voo ons laót,
luiden!...'
