Andermans veren
'Ma ik ze epakt,' schreeuwde ik, aolsma wan'opiger. 'Die lange eit z'n
poten nie uutestoke'.
Van 'n afstand zag ik dat n blienkende rieksdaelder van eigenaer wissel
de. 'k Berekende da da vo mien zakgeld vo een 'eêl jaer betékende,
'k Stieng nog oaltied midden op de wègte nae die tweê te schreêuwen.
'Kloözak, kloözak,' gilde ik, ma 'k begon toch ma in de richting van mien
'uus te loapen. 'k Voelde da de traenen over mien kaeken liepe. 'k
Fantaseerde een afschuwelik verael over een kleine moedige boerejoón,
die 'êmae alleêne een tuug paeren tegen'ouwen ao en daebie een ver-
schrikkelik einde evonden ao Ma z'n moedige daed ao voorkomme da
d'r nog vee ernstiger ongelokken ebeurd waere... Toe 'k zövaere in mien
fantasie ekomme was, stroamde 't waeter as een waetervalletje uut mien
oagen.
'Ma Joopje, 'oe 'k noe mee joe?' vroeg mien moeder toen ik in de
woonkeuken van ons 'uus binnenkwam.
Snikkend vertélde ik 't 'êle verael. M'n moeder viel me nie eên keer in de
rede. Toe 'k uutvertèld was, zette ze een kopje sjukkelaodemèlk vo mien
op taefel.
'Kiek, mien vintje,' zei ze toe. 'Jie ei verdaege kennis emaekt mee een
naere eigenschap van sommige ménsen. Da's pronke mee andermans
veren. En weet jie waerom 'k zó blie bin?' Ik bin zó blie dat die kérel mit
joe veren loapt te pronke en jie nie mee die van zien. Die vint ei naemelik
'êmae gin veren om mee te pronke...'
40
I noe nummer 16
