Toen a 'k nog kleine was - eigenlijk bin 'k nooit groot eworre ok a loöp ik
tegen de zestig - deë oöns diengen waèr a je noe mie weemoeed an
terugdienkt. Asof ik m'n eigen vaoder 'oör prate.
In 't voorjaèr zochte me filètjes an de Vlieguutsediek, die wazze o zó
moeilijk te zieën tussen 't gos, mie d'r doenkerste blauwe kleure die a je
mae kan voorstelle, zè mooi. Voe moeder, in een brandewienglasje.
In april gienge me kivietseiers raèpe in de Poeel. Daè aa je boer Bonman
die mie 't jachtgeweer op oöns schoot cis me in z'n weie kwamme. Natte
pöten, want tussen de vazzen liep 't waèter over je laezen. Oöns ware
d'r van overtuugd da as t'r eên zei 'ei je soms in kivietseiers etrapt?', da
die zummerspoeeten rond je neuze daè vandaèn kwamme.
Om te eten aa 'k net zö lief een gewoon 'oenderei, daè zat ok meer in.
Oeit
nummer 16
