De lichtjes van de Schelde
Marco Evenhuis (Souburg)
'k Was negentiene en ik ao een lief an den overkant. Eêntje van 'd'Oöf-
plaote'. Toen a 'k 'eur net ao lere kenne, verstoeng ik 'r nog naebie nie.
Dat waere de mooiste drie daegen van onze verkêrienge.
B'aolve da m'n vocabulair naebie daegelijks wier uutgebreid mee de
meest fraoie woorden en uutdruksels ('ik èn van essntende mee m'n
laerzn deu de freinzn gedeêfeld' riep ik tegen iedereên die a 't 'ore wou -
en tegen de rest ook trouwens), leerde ik deur 'eur ook de boot kenne.
Netuurlijk was de Bresjese boöt gin onbekend verschiensel. A me gienge
zwemme op 't randje van de Vlissiengse buten'aeven en de Wester-
schelde, kwam da diengk aoltied vlak vorbie. Me perbeerde d'r nae toe
te zwemmen en d'r wier naer ons gezwaoid. Dat was wat; mensen die a
vanaf een boot nae je zwaoide en zelfs foto's mieke. Van ons, dochte me
toen. Nie wetende a de kust achter ons mee 't bos van Rammetjes en
daerachter de febrieken van Vlissienge-Oöst zovee mooier waere as de