oanze knieën. Me kropen op de veeste dicht mie mekaren, de dekens die
a 'k gelukkig mee'epakt aa, sloeg ik rond m'n vrouwe en m'n kind. En
daèr zatten me dan in de striemende regen en de vliegende sturmen. Me
konnen alleêne maer bidden as ze oans op tied op zouen 'aelen. Ik weete
nie 'oe lank a me daèr ezeten èn, maer toen kwam d'r een boöt die ei
oans an land ezet. En 'ier bin me dan...'
Bie dat verhaal liepen de kouwe rillegen over m'n rik. Me 'aan zelf een
zeuntje van drie jaeren. Ik zag oans a zó zitten op de veeste van oans
'uus. 'Goddank bin julder ered. Je kan 'ier net zó lank bluven a nódig is',
zei ik.
Net as de meêste andere, mossen ze een maend of acht, negene bluven,
want zó lank duurdn dat voe a Krunigen en d'r 'uus wee een bitje
beweunbaer wazzen. Geleidelijk an vertrok de êne evacué nae den ande
ren naè 't eige durp en 'uus - a dat er nog was - en 't leven op Yese her
nam z'n gewoon gangetje.
Nae verloop van tied kregen me controle van de belastingen. Net as aars
wieren de boeken grondig naeëzien en ik doche nie aars of aalles was in
orde. Maer ik wisse nie wat a 'k 'oren toen a de inspecteur zei: 'Ik moet
u een boete opleggen, want u hebt te weinig geboekt voor eigen
gebruik.' Noe mo'j wè weten a een kleine zelfstandige mie een winkel in
levensmiddelen een bedrag bie z'n belastbaer inkommen most optellen
wat a geacht wier uut de wienkel gebruukt te zien. Dat was een vast
gegeven van de belasting.
De evacués
'Ik toch aalles netjes opeschreven', protesteerde ik, 'net as aaltied.'
'Jawel, net als altijd, voor twee volwassenen en één kind. Maar van
februari tot oktober 1953 bestond uw gezin uit vier volwassenen en twee
kinderen en die hebben ook meegegeten uit de winkel. Dus dat moet er
bij geteld worden. En daar ik er niet van overtuigd ben dat u niet moed
willig te weinig geboekt hebt, krijgt u enkel een dubbele aanslag. Was er
moedwil in het spel, dan had ik nog een flinke boete erbij opgelegd, dus
ik ben erg soepel.'
En ik kon zeggn da me nooit eên cent voe de genuttigde etenswaeren
ontvangen aan - dat wilden oans ok nie - en da 'k doche dat 't op die
maniere wè gecompenseerd was, me mossen die dubbele anslag gewoon
betalen. Wat is de over'eid toch een aalles verslindende moloch. Oans
vondn 't nie terecht, mae me dochtn: Laèten me bliee zien a me dróge
ebleven bin en a me in staet wazzen die mensen in nood op die maniere
te 'elpen. Aaltied beter as zelf te motten vluchtn.
noe nummer 17 I
