Beêntjes boven een plestiek broek
Maartje Stuut (Oösterland)
'leronder tweê fragmenten uut 'Overal waar ik keek was water',
verkriegbaer bie boek'andel de Vries in Zierikzeêë en geschreve deu
Maartje Stuut. Een anraoier.
[fragment uut de inleidieng]
M'n woonde op Oösterland, op de Sintjesdiek, en a zou je't nie dienke a
je die straetnaem 'oört, 't was er nie 'oöge, ma laege. Ma dat mérkte
m'n pas op 1 feberwaorie 1953, toe m'n ingeslote wiere deu 't waeter.
Nog jaeren laeter, op verjaerdaegen of andere speciale aevenden, kwae-
men de 'erinneriengen an deze periode nae bove. Dat was meêsta op de
verjaerdag van m'n broer Cor, die op 31 jannewaorie verjaert, en vooral
a 't slecht weer was. Dan was op een gegeve moment alleên nog de
stemme van m'n moeder t' 'ören en dat was een zeldzaem'eid in ons
drukke gezin. Ze vertélde over wat er was gebeurd en iedereên zat dan
stil te luusteren. Iedereên beleefde z'n angsten overnieuw. Meêsta duur
de 't nie lange of de traenen liepe over d'r kaeken. Dan was iedereên
ontdae, ma gin méns durfde dat te laete mérken. Je gevoel tone lag nie
zö vo d' 'and. Flienk weze was 't motto bie ons tuus.
Omda 'k 'eêl jong was tiedens de ramp, en ok toen m'n moeder d'r over
vertélde, is t'r vee ondudelijk vo m'n gebeleve. Je stélde gin vraegen. Je
zweeg en luusterde. Tegen de tied da 'k ouwer wier, waoierde 't gezin
uut mekaore en nog laeter gieng ik zélf weg van 't eiland. Toen ik nae
zestien jaer trugkwam, was m'n moeder te oud om te vertèlle. Ma de
beklemmende sfeer die in de kaemer 'ieng a ze vertélde, bin 'k nooit
vergete. Dat ei m'n nieuwsgierig gemaekt nae de waere toedracht. Nae
'oe m'n dae as gezin op zolder zaete. Nae 'oe m'n broers en zussen de
ramp beleefd en wat 't vö ulder betekende. En nae de sporen die 't in
ulder leven ei achtergelaete.
Onze ouwers leve nie mee. Nog een generatie vèdder en ok ons kunne 't
nie mi nae vertèlle. Daerom bin ik gae praete mee m'n broers en zussen.
Om ulder verael t'ören en op te schrieven. Een verael da ze aomae diep
adde weggedouwd. Een ver'ael da bie sommige nog vee emoties
oproept.
noe nummer 17 I
