Beêntjes boven een plestiek broek
[fragment uut de epiloog]
Ier was 't. Op deze plekke. Bienae vuuftig jaer geleeë. 't is bienae nie mi
vo te stellen, 't Is een gewoon durp, 'n ouwerwets durp. Wat betreft de
sfeer is t'r nie zö gek vee veranderd in aol die jaeren. D'r bin vee 'uzen
biegebouwd. De zunne schient. 't Is een mooie, rustige dag. Niks ver-
raedt énig onheil, of 't zou de kerkklokke motte weze. De kerkklokke,
die ons toentertied waeschoewde, ma noe oproept tot gebed. De kerke,
waer aolles om draoit in dit durp. Gods geboden as 'oögste goed. Nog
aoltied.
Ons woon'uus is verdwene. Wae eêns de voorkaemer, de achterkaemer
en de keuken waere, is noe een deugang. 't Platte dek wae m'n vandaen
gevlucht bin en dat a boven de achterkaemer zat, is t'r nie mi. De laege
goote bie de keuken wae m'n opa z'n stok an 'ieng at n op vesite kwam,
de fietseschuure, aolles is weg. Een stikje betonschuttieng onder een
'aege verraedt nog de plekke wae de wc stong. 't Slop is volgebouwd
mee extra wienkelruumte. 't Dek is veranderd. Vroeger zat er een schuun
oplopend gedeelte mee dekpannen boven de goote. De meubelmaekerie
staet er nog percies eênder. 'Ier en dae binne andere raemen in de gevel
gezet. An de straetkante nog steeds de gróte etalageruten, wae de
vaerkes deu nae binne dreve. Dae neffen 't kleine stukje gevel op den
'oek van 'oöguut vuuftig centimeter steen. Zwaere schuurdeuren bonkte
d'r tegenan, bie élke golf, uren achtermekoare. Onvorstelbaer, dat 't nie
is ingestort. Een paer seconden laeter zou de zolder 'ekanteld weze wae
I noe nummer 17
m'n op zaete. En 't dek. Dan was 'ier ons graf ewist. Dan waere 'ier onze
levens geëindigd. Net as dat van de buren an d' overkant. Net as dat van
vee andere. Ma 't is nie gebeurd. Je leven kan af'ange van tweê keer
vuuftig centimeter steên. Of van een bitje geluk.
Aolles leit er verlaete bie. Vroeger klonke 'ier onze kinderstemmen, 't
Geluud van de wèrkplekke en de meubelmaekerie. Klompegekletter in de
straete. Achter 't 'uus lag de dulve, wae eêns dikke paeliengen bie bosjes
vo 't griepe laege. Nooit waere 'ier zövee paeliengen bie mekaore.
Liekevreters. Nooit zou ik nog paelieng ete. De dulve, wae een van m'n
broertjes inviel mit de gróte sliepsteêne bovenop z'n, is vervange deu een
riolerieng en gedempt. An de overkant van de dulve was de weie mee 't
prikkeldraed, waerachter de stier van boer Loesje stong. De weie is ver
anderd in een speelweie. 'n Bitje vèrderop stae bejaerde'uusjes. De stier
van Loesje. Een reusachtige stier mee 'n kettieng deu z'n neuze. M'n
broertjes, die mien de weie instierde om dat êne blommetje - neê dat
dae, vèdderop! - te laete plukken. Alsma vèdder. En dan aneens: 'Loape!
De stier komt eran!' Dan most je loape vó je leven. Lache dat ze deeë.
Zö gieng dat in een groot gezin. Je vertier zocht je mee mekaore. Vaoder
en moeder 'adde 't druk. En zó gauw a je kon èlpe, 'ielp je mee. 'Wie nie
wérkt, za ok nie ete.' Wérk zat. De wienkel, de meubelmakerie, 't gróte
'uus'ouwen.
De overkant van de straete is vol'ebouwd. Vroeger was hier 't Padje. 'Ier