Beêntjes boven een plestiek broek [fragment uut de epiloog] Ier was 't. Op deze plekke. Bienae vuuftig jaer geleeë. 't is bienae nie mi vo te stellen, 't Is een gewoon durp, 'n ouwerwets durp. Wat betreft de sfeer is t'r nie zö gek vee veranderd in aol die jaeren. D'r bin vee 'uzen biegebouwd. De zunne schient. 't Is een mooie, rustige dag. Niks ver- raedt énig onheil, of 't zou de kerkklokke motte weze. De kerkklokke, die ons toentertied waeschoewde, ma noe oproept tot gebed. De kerke, waer aolles om draoit in dit durp. Gods geboden as 'oögste goed. Nog aoltied. Ons woon'uus is verdwene. Wae eêns de voorkaemer, de achterkaemer en de keuken waere, is noe een deugang. 't Platte dek wae m'n vandaen gevlucht bin en dat a boven de achterkaemer zat, is t'r nie mi. De laege goote bie de keuken wae m'n opa z'n stok an 'ieng at n op vesite kwam, de fietseschuure, aolles is weg. Een stikje betonschuttieng onder een 'aege verraedt nog de plekke wae de wc stong. 't Slop is volgebouwd mee extra wienkelruumte. 't Dek is veranderd. Vroeger zat er een schuun oplopend gedeelte mee dekpannen boven de goote. De meubelmaekerie staet er nog percies eênder. 'Ier en dae binne andere raemen in de gevel gezet. An de straetkante nog steeds de gróte etalageruten, wae de vaerkes deu nae binne dreve. Dae neffen 't kleine stukje gevel op den 'oek van 'oöguut vuuftig centimeter steen. Zwaere schuurdeuren bonkte d'r tegenan, bie élke golf, uren achtermekoare. Onvorstelbaer, dat 't nie is ingestort. Een paer seconden laeter zou de zolder 'ekanteld weze wae I noe nummer 17 m'n op zaete. En 't dek. Dan was 'ier ons graf ewist. Dan waere 'ier onze levens geëindigd. Net as dat van de buren an d' overkant. Net as dat van vee andere. Ma 't is nie gebeurd. Je leven kan af'ange van tweê keer vuuftig centimeter steên. Of van een bitje geluk. Aolles leit er verlaete bie. Vroeger klonke 'ier onze kinderstemmen, 't Geluud van de wèrkplekke en de meubelmaekerie. Klompegekletter in de straete. Achter 't 'uus lag de dulve, wae eêns dikke paeliengen bie bosjes vo 't griepe laege. Nooit waere 'ier zövee paeliengen bie mekaore. Liekevreters. Nooit zou ik nog paelieng ete. De dulve, wae een van m'n broertjes inviel mit de gróte sliepsteêne bovenop z'n, is vervange deu een riolerieng en gedempt. An de overkant van de dulve was de weie mee 't prikkeldraed, waerachter de stier van boer Loesje stong. De weie is ver anderd in een speelweie. 'n Bitje vèrderop stae bejaerde'uusjes. De stier van Loesje. Een reusachtige stier mee 'n kettieng deu z'n neuze. M'n broertjes, die mien de weie instierde om dat êne blommetje - neê dat dae, vèdderop! - te laete plukken. Alsma vèdder. En dan aneens: 'Loape! De stier komt eran!' Dan most je loape vó je leven. Lache dat ze deeë. Zö gieng dat in een groot gezin. Je vertier zocht je mee mekaore. Vaoder en moeder 'adde 't druk. En zó gauw a je kon èlpe, 'ielp je mee. 'Wie nie wérkt, za ok nie ete.' Wérk zat. De wienkel, de meubelmakerie, 't gróte 'uus'ouwen. De overkant van de straete is vol'ebouwd. Vroeger was hier 't Padje. 'Ier

Tijdschriftenbank Zeeland

Noe. 'n bitje uut 't zuudwesten | 2003 | | pagina 24