zakte de gammele aerebeiersuusjes as natte kertonne dozen in mekaore.
'Ier stonge de buren op d'r zolder. Vo zolang 't duurde. 'Ier dreve de
klompjes. Een zwemmend paerd. Een vaerke mit 'oenders op d'r rik.
Beêntjes bove een plestiek broek, as een tumelaertje in de golven. M'n
'arte bonkt. 'Oör, de klokken! De wind joelt. Aolles klappert. Golven
spatte uit mekaore.
Ik vluchte de straete uut. Even diep aeseme. 't Is mooi weer. De zunne
schient. Niks an den 'and. Ik zoeke een plekke op een bankje in de
zunne. Bin de aore 'ier ooit trug'ewist? En m'n ouwers?
Toch verkeerde ons gezin nog in redelijk goeie omstandigheden, want
m'n zaete droög en beschut zolang 't 'uus overènde bleef. Vee aore
'adde 't slechter. Sommige zaete een paer daegen en nachten bute in de
kouwe, op daeken, op vlotten of in bomen. Vee ménsen spoelde meer
dood as levend an op een diek en waere af'ankelijk van aore, omda ze
zélf niks mi konne. M'n kunne ons eige nauwelijks vöstelle 'oe uutgeput,
verkleumd en ver'ongerd de meêste ménsen waere. En dan m'n 't nog
gin eêns over de ménsen vo wie 't noodlottig is of'elöpe. Of over degene
die d'r dierbaeren zaege verdrienke zonder da z'ok ma Iets konde doee.
Maartje Stuut (Oósterland)
Dichtcursus
ik de regels uutgemete
de woorden op d'r klank geschikt
m'n eige op versvurm vastgebete
sint dat de klokke vérder tikt
'k aolle daegen afgeteld
vol wan'oöp d'uren afgemete
toch kom, noe 'k 'ier nog zit te zwête,
't uur der waer'eid angesneld
ik dienk dat 't ok deze keer niks oört
en dat ik eerlijk uut mö spreke
dat - afgezie van tied waer 't an schort -
talent en muze m'n ontbreke
noe nummer 17 I
