Psalm 22 vertaelienge: Trees Verwilligen (Land van 'Ulst) Onze Lieve Heer, kijk toch naar mij om. Waarom è-je Gij mij zo in de steek gelaten? Waarom blijve Gij zo wijd van mij vandaan? Zo ver van mijn geklaag, o God? Overdag zijn 'k Oe almaar deur aan 't roepen. Maar geen antwoord. 's Nachts is 't van 't zelfde, maar gerustigheid kan 'k nie vinden. En toch, Gij zit daar op Oewen troon in den Hemel, Gij, waar-a Oe volk altijd deur op 'oopt. Gij, waaran onze vaders altijd op vertrouwd 'ebben, waar-a 's ulder op verlaten 'ebben! Gij èd ulder verlost! Ze riepen Oe, en ze wieren gered. Z' aaien op Oe gerekend en ze wiere nie bedrogen. Maar ik, ik zijn geen mens meer, ik zijn maar een wurm. De wereld spot mee mij en het volk lacht me vierkant uit. Ze trekken rare smoelen en ze schudden ulder 'oofd: Den dieje! O, die vertrouwde op den Hogen Laat Die hem nou maar 'ellepe. Laat Die hem maar verlossen, as-t-le hem toch zo gère ziet! Gij zijt 't toch, die a mij uit m'n moeder 'eur schoot genomen, Die a mij veilig èt laten rusten tegen 'eur borst. Toen a 'k geboren was, zijn 'k bij Jou op Oe knieën geleed. Gij Gij zijt mijn eigen God, vanaf 't moment da 'k op de wereld staan. Blijf-t-dan toch asjeblief nie zo ver van mij vandaan, want echtelijk waar, ik zit midden in de misérie en d'r is niemand die a mij 'ellept. D'r staan bonkige stieren rond me en buffels, die a uit Basjan kommen. Ze doen ulder muil wagenwijd open naar mij alsof ze leeuwen zijn, die a mij gaan verscheuren. Z'ebben mij uitgegoten as water en al mijn benen zijn ontwricht. M'n 'art is als was 't Is gewoon gesmolten in mijn borstkas. Mijn keel is zo droog as een stuk 'out en mijn tong zit vastgeplakt aan mijn verhemelte en ik geloof da Gij mij neer aan 't leggen zijt in 't stof van den dood! noe nummer 17 I

Tijdschriftenbank Zeeland

Noe. 'n bitje uut 't zuudwesten | 2003 | | pagina 27