Langs de wain van Aernburg
vazelfs. 'Oe zat da noe mee die vlagge? Die most toch iedern aovond
binnengehaoln wordn? Da doen wulder oök, was't antwoord,
't Vlagngesprek goeng nog even deu en as mien vrouwe buure vertelde
over de graofische en symbolische schoonheid van de Zeêuwse vlagge en
de Friese vlagge mee dien plompeblaoren, was 't 'ekken 'êlemao van de
dam. Mao waorom dan toch dien vlag an 't uus? Om van gezaog af te
zien, zei ze: 'Vo de leute'.
De volgende reactie was van een manspersoon. Is joe man iets van plan?
En daornao: Salueert joe man vo dien vlagge? Bie ons an de keukentao-
fel wier flienk gelachn. De vlagge verschafte vee leute. En d'r kost op
straote nog wa gepraot wordn.
Eên dieng was zeker: mee dien vlagge waom wulder nog nie klaore. In
êne was dao een richtlijn over de nationaole vlag, gericht an de gemeên-
te Aernburg, ingekomn op den elfden april 1949, afkomstig van 't minis
terie van Onderwijs, Kunsten en Wetenschappen en gericht an alle
schooln. In m'n brievenbus gestopt. Mee vee gevoel vo ironie. Vo te
leezn was 't wè amusant.
Noe we toch mee vlagn bezig waom, keekn wulder overal nao vlagn.
We begonn geliek mee teln. In Djee: eên Zeêuwse vlagge vlak an de
grenze. Drie Zeêuwse vlagn in Bresjes, eêne in Sluus (overgebleevn van
een Zeêuwse dag) en driee in Oöstburg. e Schraolen oest. Mao vo mien
staot vast: wie de Zeêuwse cultuur en dus oök de streektaole wil propa-
geern, kan nie zonder de Zeêuwse vlagge.
40
I noe nummer 17
