't Liekmaèl
'Noemt er nog 's zö eên op!' riep Arjaèn uut. Ie schoot overènde, ie
braèkten en spoog mie een groöte boge over de bestiesponge op de
aerden vloer. Toen a dat eruut was, bin ze bedeêmend in slaep gevaole.
Mae d'n aaren dag was 't as 't waère nóg erger. Ie zag er gewoon geel
van.
Tegen de mirreg gieng n naè buten. Ie liep 'oek-over-aie langs de pulp-
pit, stroenkel'en achterom de 'aège neffen de duifkant en gieng op een
aersgat van een troenbaom bie de 'outvumme zitte; recht voe de kille
van de paerdepit die deur de droogte zö leeg was as een ganzegat.
D'r lagge alleên nog wat verdroogde puteblaeren in en een bitje gruit.
Twint at n verbie de 'aège gieng, traptn die mie z'n kafkieten naèbie op
een boekzoenk die achteran een muusondje onder een 'oöp verzeêlout
schoot. Mae daè 'ad n vandaège geên oögen voe. De 'oenders en poele-
petanen wazze ok a zö schielijk dat ze over 't gaais in 't 'of vloge: percies
in de broek'mstulen en knoffels van Leune. De sokkelaer kon d'r nie
achteran en ie docht: bedeêmend gaè ze ok nog in de errebemezen,
stekelbeiers en schoenlappers zitte. Ie wou Leune weêuwe, mae die liep
'eêlemaèle achter bie de schaèpskooie te jaègen achter een brokke mie
tjoekens die uut de stolpe ebroke wazze. Die liepe op 't veuroöd van een
stik sukerpeëen, glad kwiet in de vuulte. Want de saensejuun, stienkers,
bostebeiers, 'oengsdeêl, kraaieloöf en melkriet stieng d'r zö 'oöge dat er
wè een kacheltje in kwiet kon loöpe.
I noe nummer 18
Leune liep twint nog mae in d'r tupmusse zonder stikken, d'r keus en d'r
beuk. Dat dee ze 's voeremirregs aoltied. Ze 'ad de stolpe ondertussen
op'elicht om mie de pitketel een bitje wellewaèter in de scheutel te gie
ten. En toen wazze ze uutgebroke. Leune wou ze mie 't ruges'oöd bie
mekare drieve mae dat gieng nie aol te best. Ze wiere zö schoef dat ze
aollemaèle achter de gauwgroötebomen op 't land vloge. Daè liepe ze te
pikken in ienkele uulskoppen die daè bluve ligge wazze.
Toen docht Leune: laèt ze daè noe mae een stuitje loöpe want ik mot de
blussen mie de bleinen slaè en eerst d' oenders en poelepetanen uut 't
'of jaege, en ze rocht net een vuuf-kop-op-poöten zö dat de plumen in
de rondte vloge. Opeêns begon ze over d'r krukels te dienken die a ze in
de keête op de 'aerd ehange 'ad. Daè gieng ze 't eerst op of. Ze goot de
krukels op 't stremien en zetten ze op de teêltuun bie de 'erke.
'Noe m'n avezeerschoenen an en naè 't 'of,' zei ze tegen d'r eigen. Mae
wat raai je: ze trapte mie d'r kafkieten in een murpelkute die de guus van
Klaos daè daègs tevoren egraève 'adde, viel tegen de trasbak, persies mie
d'r vur'oöd op een eêmer en d'r 'anden in de broenekels. Leune rees
overènde en docht: gadvergeme, ze zulle daèrom nie mie m'n kolfje gae
ploege, en mei een vermorrelefienkte schorte en een groöte schore in d'r
'emdrok sleur'n ze d'r eigen de keête in, gieng op de kleerkiste van
Arjaèn zitte en zuchten voe d'r eigen: 'Wat mot 'r noe van den oest
komme? Aollebei mekeere en merge moste me geeste gae snieë...'
