26 Slik een mooie klauwe zeg!' 'k Was aoltied al trots op m'n mooie 'anden. Geên idee dat 't over m'n beênen gieng. Toen 'k mien vergissing ontdekte, voelde ik m'n eigen 't provinciaoltje van de stad. En da's aoltied zö gebleve. Toen was ik d'r verlege mee. Noe bin ik d'r a een poosje groös mee. Nooit 'k die snelle slimmigheden, 't ingebore wantrouwen en 't 'eêst ikke' van de stadsmèns kunne overneme. Ik raepe nog steeds de boodschappen op van een oud besje as ze die uut d'r klaauwtjes laet valle. Een ander, stads iemand zou misschien zegge; 'Zö, die leit goed op d'r konte, wegweze mee die por temonnee en d'r tas mee boodschappen.' Zinloos geweld? Kinders toch, ik kiek nèrgenst meer van op. Toen m'n moeder nog leefde, gienge we saemen een dagje kieke op Walcheren, waer of ik gebore bin. Ik spreek 't nie 'oor, dat Walchers, mar daerover strakjes. Schouws, daer bin ik mee opgegroeid. Mar mien moeder die ree rond op dat mooie eiland en de vorige dag 'ad 't 'aard geregend en ze ao peejen gereje of zö. En op een klein wegje, langs d'n dulve, stond 'r een bord mee 't woord: 'slik'. Verrotterdamst a 'k toch een bitje bin, doch ik even dat ze 'ier van 'oöger'and de ménsen voor- schreve wanneer ze slikke moste. En toen mos 'k ineêns 'aard lache: SLIK! 'Oe kon ik dat vergete Mar: wat dienk noe iemand die de Zeeuwse taele nie kent, en die dat bord ziet? Tweê jaer geleje gieng ik mee vakantie mee m'n ('eêl Rotterdamse) vriend vor drie weken nae Weschappel. We 'adde aolles al gedae, tot Rusland an toe, mar noe wilde ik 'es een keertje rust an m'n kop. Rust van thuus. We 'uurde een uusje in de tuun van een eêl vriendelijke famielje: tweê jonggetrouwde ménsen mee een klein ventje. Drie weken lang, op eên dag nae, was 't rotweer, mar dat gaf niks: de man van 't echtpaer 'ad een uutgebreide boekenverzaemeling over Walcheren, die d'n m'n graeg uutleênde, mee commentaer d'rbie. De eerste keer dat ik die man sprak, docht ik: die verstae mien wel as ik Schouws praete. Wist ik vee! Ie verstong d'r geên klap van. 'k Kwam d'r al gauw achter dat ze op Walcheren vee meer mee 'ao's' praete en minder mee 'ae's'. Ma goed, drie weken lang liep ik 's ochens deur de sturm en de klette rende regen deur de duunen te drussen en 's middags zat ik te lezen en te lezen in al die Zeêuwse boeken. (En 's aevens at ik mossels en paeling en vis van de beste viszaek van Nederland, julder wete wel wélken!) Soms kwam 't kleine ventje 's even bie ons buurte. Die vond voor alles m'n vriend een echte vent, dus wier d'r vee gesprake over stoere dien gen. Mar een enkele keer 'ad n ok een woordje vor mien. Zö zeide n op een dag: "k 'Èb zoöö een mooi bombombeêst gevonden!' Bombombeêst! Ik kreeg de traenen in m'n kele om 't vergete woord van vroeger. Slik! Slik en slik. Tweê woorden van 't zélfde, tweê keer is 't lastig as je d'r deur 'ene mot. I noe nummer 18

Tijdschriftenbank Zeeland

Noe. 'n bitje uut 't zuudwesten | 2003 | | pagina 28