Trekpaerdn
Charlotte van der Wiel (Aemburg)
Overlest ben 'k weer een keer naor trekpaerdn gaon kiekn. Nie
zömao in de weie, maor echt an 't wérk.
Affijn, echt wérk ok nie, wan dao pakn ze toch wel een trekker voo.
Njeê, 't was een wedstrijd. Welk paerd a 't stérkste was. En opgepast ee;
't was een internationaole wedstrijd, vlak achter de Roste Muus, bie
Waotervliet. Da internationaol 'ield dus in: Vlaondren en Zeêuws
Vlaondren. Da's dus niks nie geloögn ee, da's mie recht internationaol.
Affijn, de zon die scheen dat 't een lieve lust was en de pk's van blik
blokkeerdn den 'êle buurte. 't Was een gezéllige boel. Van vérre kon je
de spreêkstalmeêster al 'oren, deu z'n microfoon, 'k Èn 'm nie weetn
stopn mie praotn. Over elk paerd 'aod ie wé eên of ander ver'aol, en nie
minder over de eigenaoren. Kiek, van een paerd kun je 't nie weetn,
maor die eigenaorn liepn soms mie 't schaomroöd op ulder kaokn deu de
ring, a t'r zó van alles over udder gezeid wier. Zó was t'r eên bie, die of
liep te glundren achter de dikke billn van z'n paerd en die spreêkstalmeê
ster vertélt dat die man in 't daogelijks leevn vrouwnarts is... dan gao je
tóch anders nao die man kiekn ee.
Mao 't mooiste von 'k toch die man uut Maldegem, mee z'n driespan.
Die dee nie an de wedstrijd mee, mao die zurgdn d'rvoo dat de karre die
a de deelnêmers moesten trekkn, dat die van de finish wee terug kwam
