bie de start. En da deed 'ie keêr op keêr, mee z'n driespan. Die pèrd'n
'aon an een 'alf woord genoeg, da gieng gliek vanzèlf.
En binst da 'k dao staon te kiekn, moes 'k dienkn an 'eêl lang gelêden.
Toen a 'k een jaor of zesse was. Toen nam me moeder mien en m'n
zussn mee naor de trekpèrdendag in Izendieke. Da maoktn indruk. Die
grote, stérke pèrdn die over die kinderkopjes denderdn tot de voenk'n d'r
af vloögn. Mao wa 'k me noe nog 't beste kan 'erinnern, dat is da muse
um daor op de mèrt. Dao gingn me binn', en dan kreeg je een quiz mee.
Die quiz vuldn wudder braove in, maor eigenlijk gieng 't ons maor om
eên dieng; da eêne muurtje waor of je d'n 'oek omgieng, en dan 'ieng
tie dao: de kop van Bart van Wijngaarden. Of eigenlijk moe 'k zeggen:
z'n 'oöfd. Wan bie een pèrd je 't over z'n 'oöfd ee. Bart was ooit een
beroemde dek'iengst gewist en z'n 'oöfd 'ieng daor, opgezet, in da
museum in Izendieke. Wa voeldn ik m'n eign dan kleine en oök wè een
beêtje bange, an 'k onder die kop van da beêst stoeng.
Zö in da zonnetje bie de Roste Muus, mee die geur van die pèrdn in m'n
neuze, moes ik daor ineêns weer an dienkn. Mao noe was 'k gróter, en
de pèrdn kleiner. Zö leek 't toch. Maor toen a 'k op een gegeevn
moment in 't gras ging zittn, en da driespan uut Maldegem recht op m'n
af kwam, toen was 'k mao wa blieje da 'Ho!' nog aoltied 't zelde beteê-
kent. En at die drie daomes mee ulder dikke bilin vlak voo m'n neuze halt
'ieldn, voeldn ik me weer eevn terug zesse, mee die machtige kop van
Bart van Wijngaarden boovn m'n 'oöfd.
noe nummer 18 I
