Vo wien a lief èt
Piet de Blaeij (Axel)
I noe nummer 19
De polders lign uutgemeetn in 't Zeêuws-Vlaomse land,
In boekn en in God mag weetn wien a schiep mie eign 'and.
De zeê 'ielp af en toe boetseêrn, nooit kwam d'r een balans.
En via via konn me leêrn, da we nooit leêrn, toch, althans...
De kreêkn vol mie 'emelwaoter en aon alle kant
Deur pesticiden, joóst mag 't weetn, alles is verbrand.
Mao boem ploegn altied voört, 'oezeêr misschien ont'and,
Nie naor da land van ooit: den 'of van 'Eden: udder land.
De mensn liekn afgemeetn, in 't Zeêuws-Vlaomse land,
We meetn maor, 't getal liekt rond, de feitn zö bekend.
De aorde draoit maor deu, den dag volgt op de nacht.
Maor eevn staot ze stil, a geên méns dat meê verwacht.
Soms bin d'r van die daogn die je daogn noemn mag
Die nooit uut je herinnerieng verdwienn.
Soms gaot 't dan om traonn, soms gaot 't om een lach,
Die zeevn zonn in de doenkerte doen schienn.
Want voo wien a lief èt, zien de wondern,
Want voo wien a lief èt, zien de wondern de wèreld,
Want voo wien a lief èt, zien de wondern de wèreld nog nie uut.
