Buskotjes
Charlotte van der Wiel (Aernburg)
In buskotjes moe je wachtn. Wachtn terwijl je dad eigenlijk nie wil.
Je wil nie wachtn, je wil vérder. As 't ontbreekn van buskotjes zou beteê-
kenn da de bus aoltied op tied voo je neuze zou stoppn, dan mochtn ze
van mien gliek aol afgeschaft worn. Maor anslutiengn zien d'r om gemist
te worn.
Zö liek 't vaok toch. En dan ben je wè bliëe at 'r een kotje staot. Zó 'aon
ik een keêr nao een 'êle dag deur Antwèrpn slèntern, de leste bus nao
Terneuzn gemist vanuut 'Ulst. Miscommunicaotie mee m'n moeder wan
ik docht da zie m'n op zou 'aoln. Ik stapn dus 's aovens laote uut de bus
in 'Ulst en begin te wachtn. 't Regende, dus ik zette m'n eigen in 't bus
kotje. Ik moet d'r bie zeggn da'k 't nog aordig luxe aon, wan ik 'aon in
noe nummer 19 I
