Naejaer op d'n Oogen-il
Winter op strange
Ei je in't naejaer,
a's op d'n 'Oogen-il gestae?
En dan de zunne, tegen de aevend,
in de zeê zie ondergae?
In meer dan zeven tinten
tussen roöd en grauw.
Of èlk wolkje,
eige kleuren 'ebbe wou!
En a je geluk ei, is 't dien aevend,
net een stuitje stil.
Even geên ménsen, even geniete,
das aol da 'k wil!
Een jaer in Domburg
Winter op strange is butenaerds zwèrve,
onwèrklijk vlak strange, mee kouwe in 't zand.
Winter op 't strange is glad andere kleuren,
vettig grauw schuum, mee soms ies an de rand.
En a je goed kiekt, zie je dat de wind ei getékend;
van schèlpe nè schèlpe en mee waeter op 't land.
Geên mens op gelope, alleêne de meêuwen,
mae die zette d'r poöten nog neer mee verstand!
Winter op 't strange, dat sniedt in m'n ziele.
De kouwe en 't genot d'r diep in gebrand.
Winter op strange, moe je gauw nog benutte,
want zeumergevoel staet a klaer an de kant.
noe nummer 19 I
