Lein Slimmen stoeng mee aandacht naè de 'ofpaelen van de verlaete
boerderie te kieken.
"La Solitude", las n 'ardop, "Verrek! 'k Docht dat 't de Solitute 'eêtte!
Dat zeiden ze teminste vroeger aoltied. Ie 'oort 't z'n moeder nog zeie:
"Gaet 's vliegende nae de Solitute om een paer eiers!"
De êne paele was scheêfgezakt en de letters waere een bitje afgeschilf
erd, mae je kon toch nog goed leze, wat of er op stoeng.
"La So-li-tu-de", spelde n bitje 'arder.
"Weet u wat dat betekent?"
Lein draoide z'n eige om, d'r stoeng een joenk wuufje mee een 'ondje an
een rieme achter z'n. Lein krauwde 's achter z'n oore en keek 'eur vrae-
gend an.
"De Eenzaamheid", het is Frans, maar dat slaat toch nergens meer op!
Ziet u, wij komen hier straks te wonen, maar eerst moet die oude boer
derij tegen de grond." Ze wandelde deur, een endje verder moch 't
'ondje z'n poot oplichte. Even raekte ulder blikken mekaore, toen keek ze
gauw een andere kant op. Lein grinnikte, een lullig gezicht 'oor, zö'n def
tig wuufje die daè stoeng te wachten toet dat d'r 'ondje klaer was!
Ze liep mee zeven 'aesten verder en Lein goeng de pad op nae 't ouwe
'of, waer z'n vaoder z'n 'êle leven gewerkt ao as aerebeier.
't Was een gróte rotzooi op 't erf - je kon zie, dat 't a lank gelee was, dat
In Memoriam Piet Rijken, kunstschilder (1915-2001)
