Lein snapt 't, de man is kunstschilder en noe d'n een bitje in 't licht bie
de raemen staet, ka je 't wè zie ook, een bos 'aer tot op z'n schouwers, 't
Leit op z'n toenge om te zeien: Je mag ook wè 's nae de kapper gae,
mae ie zwiegt nog net op tied.
"Ik vind 't ook nog 's 'eêl apart, om een lieste te maeken van de
Solitude, begriepje."
"Je 'aod 't 'of 's moete schildere"
"'t Is noe te laete! Mae 'k 'ebbe wè een foto gemaekt."
De schilder bindt de planken bie mekaore en loopt nae buten, Lein volgt.
Bie de 'ofpaelen kieke ze 'r saemen nog is nae.
"Een stikje 'out, da's zommedeêm aolles dat overbluuft van de Solitute!"
"Misschien... een schilderie eid een andere waerde. Kom, gae mee om
een komme koffie."
En zö komt Lein Slimmen vo d'eerste keer van z'n leven in de werkplekke
van een kunstschilder! De lieste is vo een schilderie van een maekelaer
mee een witte streep van een vliegtuug in de lucht, 't Is knap gedae, dat
ziet Lein wè a kan n zelf nie têkene en glad nie schildere.
"'Oe kom je d'r bie om zö'n ouwe maekelaer te schilderen? En waerom
maek je daè noe geên foto van? Dan bi je toch gauwer klaer!
"As je goed kiekt, dan begriep je dat. Soms dienk ik dat wel 's 'oor, mae
vo 'k 't weete, bin ik wl an 't schilderen."
Lein begriept dat n noe toch een stomme opmerkienge gemaekt 'eit,
La Solitude
mae de schilder glimlacht en vraegt: "Mag ik joe ook 's schildere?"
"Mien? Mae joen...", 't is d'r uut vodat n 't weet. "Ik 'ouwe nie in
vèrve!"
En zö kom Lein Slimmen op een tentoönstellienge trecht. In de catelogus
staet: Zeeuwse boer, met lijst, 4000 euro.
noe nummer 19 I
