Gornaot? Ja, gornaot!
mee de waordinne. Binnenkommers wiern steevast begroet mee de
woordn: je nog nieuws, of wat jie nog meegemaokt vandaoge.
'k Verteln van de waotergank vol mee gornaot. Maor in plekke van
verders naor mien ver'aol te luustern roept ie deu 't volle café: 'Ee
mensn, kom da teegn. Ons kunstenaortje èt zoetwaotergornaot
gezien. Zoetwaotergornaot!' En ie slaot op z'n kniën van de leute,
valt zelfst biena omverre, schuddebuukend van de lach. Mao dan:
'Dienkt erom vent, a je gie me in de maolieng wil neemn, bin jie an
't verkeerde adres. Mocht ik d'r achter komn dat 't nie waor is, krieg
je-gie van mien een lap op je muule'.
Zö 'ad ik 't nog nie bekeekn. Ik droenk m'n pint en goeng d'r mao
rap van tusn. Vanaf da moment waor 'k toch een bitje schoef
geworn vo dao m'n pint te gaon drienkn. M n vreês wier bewa-
or'eid. Bie ieder bezoek wier de zoetwaotergornaot van stalle
ge'aold. 't Waor verre van plezant, maor 't wende.
Maor noe tien jaor na dato. 'k Gaon de kroeg in. De motzak an de
toog is al een bitje vergriesd. Maor nog steeds op dezelfste kruk. Als
ik binn gao, begint ie te grèten. 'Ee kunstenaor, ze bestaon, ze
bestaon echt, de zoetwaotergornaot!'
Noe was de kwaoie droom vobie. Nogmaols kon den 'êl^jzaok
genietn van z'n veraol. 'Ik geloofde 't nie van dien gornajpt, mao
noe wè.' k
We droenkn een pint saomen. De zaok bestaot al lank a nie meêr.
Broer en zuster Van Paries zien kort nao malkander gest^rvn. 't
Waor afgeloöpn vo toe Polleons te gaon voor een pinte. Polleons, zö
I noe nummer 20
wier de zaok bie de mensn daor genoemd, 'k Wist nooit 'oe of da
zat, mao noe wè. De zaok wier vroeger open g'ouwen deur een
familielid die noemde Napoleon van Parijs, vandaor. Raodsel opge
lost. Van de waordinne 'oördn ik kortgeleên a dat ze zich gaem ver
geleek mee een fluitketel. As ze 't gezever beu waor, zei ze: 'Van
buutn fluit 'k, maor van binn' staon 'k te kookn.'
Nao biena tien jaorn in d'Eê geweund te èn - mee vee plezier, da
mag best gezegd wordn - is 't noe al 'ier, in Aernburg te doen. Nog
altied gaot m'n liefde uut naor alles wat a kruupt, vliegt of zwemt.
Kiekend naor de blomn in m'n braomstruukn wier m'n blik getrofn
deu een vremde verschiening. 't Goeng 'ier om een insect dat leek
op een bie, maor 't schone diertje bleek een kever te zien, mee de
latijnse naome Trichius fasciatus. Volgens de boekn eên van de
schoonste kevers op de wèreld.'t Zou gaon om een diertje, alleên in
bergachtige gebiedn te vindn. En in Nederland alleên in Zuud-
Limburg. Maor 'ier dus oök.Om 't insekt te behaogen, liet 'k een
gedeêlte van m'n 'of begroein mee zevenblad, de schrik van iedere
tuunlief'ebber. Op waerme daogn, as 't zevenblad bloeide, kost 'k
dan m'n geliefde kever bekiekn en bestudeern.
't Schone diertje fascineerde deur de zwarte paotroönn op de rug-
schildn. Iedere kever aa een verschillend patroon, 't Brune lief van 't
dier waor behaord. leder jaor kwaomn de kevers d'r eign meldn bie
een temperaotuur van 20 graaien of meer, maor dit jaor zag ik t
dier zelfst bie vee laogere temperaotuurn op een pareiblomme.
