Dibbesjes
Jan Zwemer (Oöskappel)
Noe 'k overlesten toch in de trein gezete mee een stel dibbesjes.
Een dibbes, wat is noe een dibbes, za je zeie. Ae noe, toet vleeweeke
dunderdag wist ik ook alleên dat mee een dibbes een ouwer wuufje
bedoeld wier, in elk geval klein van stik - en nie echt 'eêl oud.
Want 'oe zou je anders an de uutdrukkieng kunne komme: lekkere
dibbes van me. Dat ao 'k wè is g'ore en dan dienk je toch eerder an
een mollig wuufje as an eentje van boven de tachentig.
Ze stapte in in Braebant en ineêns wist ik 'et.
't Was gewoon een schok van herkennieng: dit móete beslist dibbes
jes weze.
Tweê wuufjes, nog gin eên meter zestig, die een plekje zochte
tegenover mekaore en breêduut gienge zitte.
Rimpels in tweê bol-ronde gezichtjes, snuutjes blienkend van een
biezondere opgetogeneid speciaal vö de gelegendheid.
Me bin op reis, dus me 'ebbe plezier. Dibbes-plezier. Schoölkinders
van rond de zeventig. Zien je 't vö je?
Dikke brune nylonkousen, schoenen uut en voeten op de stoel
tegenover. Je zit in den trein en dat buit je volledig uut as dibbes
wezende. En wae praot je dan over Juust: over 't feit da je in de
trein zö lekker je schoenen uut kan doee. Parmantig zaeterze get-
weêen te genieten van 't voorrecht om uutdagend je nytah pootjes
recht voruut te kunne steken. Kiek, 'ier zitte me dibbes t^Vvezen,
wien doet er ons wat
Net kippepöötjes in de panne: kort, vet en onttrokke an $'r natuurlij-
I no* nummer 20
ke bestemmienge.
Mae zonder da' je d'r eetlust van kreeg.
Ikke tenminste nie.
Ik ao aolle zintuugen opengezet om niks te missen van dit natuur-
verschiensel: tweê levende dibbesjes, ongetwuufeld kort gelee ont
snapt uut een dibbes-reservaat.
Vreemd lekene ze op 't eerste gezicht in deze moderne wereld,
opgepoeste sierveugels mee kopjes as een ouwe aerrepel, aolle ener
gie gericht op 't natuurgetrouw uutbeelden van ulder belangriekste
rol in dit leven: reize.
Want die dibbes-rimpels waere nie gekomme deur 't 'arde wérken.
Ja, misschien lange gelee, de eerste paer of zö. Neê, de meêste
kwaeme van aol die vakanties an de Middellandse Zeê, begreep ik
agauw. Ongetwuufeld 'aodde ze saemen in de jaeren zestig de
stranden van Alicante en Torremolinos onveilig gemaekt. Bruun
zonder nylons, mae natuurlijk?
Vlieguren aodde ze zatters: Mallorca, Florida, wae waere ze aol nie
geweest. Dibbesjes, jazeker, mae dibbesjes-bie-de-tied. Die êne vond
't aoltied zö eng as 't vliegtuug boven in de lucht was op lange tra
jecten: 'Met de automatische piloot vliegen ze dan. Gewoon angstig
vind ik dat.' En terwiele as me over de Moerdiekbrugge denderde,
filosofeerde 't andere wuufje over de snel'eid van een vliegmasjien.
Ze waere dudelijk teruggezakt. Inplekke van mee de KLM en
