I
Dagelijks
Marcel Koopman
Ik ken de wegen slecht; zij kennen mij,
tikken bemoedigend mijn zolen aan.
Het grauwe vlees der straten splijt;
ik schrijdt de wond in, vorst en onderdaan.
Zo breek ik in de dag weer in
en vind de dingen ademloos.
Hun ongestoorde zijn ombroedert
en omringt mijn verwachting.
Maar achter mij werkt alles na
en overlegt hoe ongemerkt
door zijstraten gevolgen sluipen gaan
die jaren later als terloops
mij in gevechtstenue voorbogen staan.
Ken ik de vaandels eindelijk:
sabel op keel..Reveille klinkt
En weer de strijd terwijl
het giftig rode oog van Mars
voorlopig niet achter de daken zinkt.
