De verkeerde kattedraol
Leuntje Aernouse (Koukerke)
Ik bin 37. Ik zit in een dipje, zöas dat tegenwoordig 'eêt. M'n werk
doen 'k 'eêl op routine en da vinde 'k saoi. Ik weune in Den 'Aag in
een leuk 'uus, daè nie van. Mae eigenlijk zou 'k vee liever een 'uusje
in 't butengebied En mee m'n vriend gaet 't ook aol nie mi zö soe
pel as toen me mekaore net leerde kenne. Dus wat noe? Ik moet r
een tiedje tussenuut, bedienk ik. Even nie bezig zien mee geld
verdienen en andere verplichtiengen. Zó begin ik dus an een 'sabba
tical' in Noord-Spanje. En - 'oe toepasselijk vö iemand uut Koukerke
- zo belande 'k op d'n eerste kerstdag in de kouwe kattedraol van
Girona. Of... toch nie?
De zunne schient. Een bitje waeterig wè, mee winters licht, mae
toch: licht! Ik bin 'ier nog mae een paer daegen. Ik wèrke tegen kost
en inweuning, om m'n 'sabbatical' nog een bitje betaelbaer te
'ouwen. Ik vraege an m'n werkgevers - 'Ollanders die 'ier een eco
logisch centrum begonne bin 'oe laete de kerkdiensten beginne. Ze
weten 't eigenlijk oök nie. Mae ik m'n eige voorgenome om in elk
geval op d'n eerste kerstdag een echte Spaanse kerstmis bie te weu-
nen. En dus rien 'k in alle vroegte naè Girona, zö'n bitje 25 kilometer
verderop. A van vérre zien 'k de kattedraol legge, 'oogk boven de
stad. Da kan nie misse, dienk ik. Ik volge de horretjes rfaè 'Centre
Historie' en vinde zonder moeite een parkeerplekje. Asjlik uutstappe,
zien 'k wi a andere horretjes: 'Catedral'. Impersant beginne de klok
ken te luuen. Da gae goed! f
I noe nummer 20
Ik komme terecht in een imposant kerkgebouw, mee een grote
toren, mooie gebrandschilderde raemen en 'oge gewelven. Groot...
en koud! Een 'andjevol mensen zit in de banken vorenan - da was
bie ons in kerke wel anders vroeger, daè ging iedereen juust achterin
zitte. Mae misschien eit 't iets te maeken mee de gaskachels, die 'ier
alleên bie de voorste banken stae... en bie de pastoor. Een zeer
bejaerde pastoor is 't, mee een zeer bejaerd stemmetje. Vee galm in
de kerke, 'eêl vee galm. Ik docht da'k ondertussen best wat Spaanse
woorden kende, mae 'ier kan 'k gin enkel woord van verstae. En
nauwelijks licht in kerke. 'Oewel: toch wat bewegende kerstlampjes
vorenin. Mae vooral: gin muziek! Wat ik m'n eige voorgesteld ao as
iets feêstelijks, is dus koud, doenker, kleurloos, 't Meêst opzienbae-
rende vinde 'k nog dat nae afloop van de mis iedereen naè voren
gaet om een poppe van 't kindeke Jezus te kussen. Die oor vast-
g'ouwe deu de pastoor en nae elke kus zorgvuldig schoongeveegd
deu een parochielid. Zoue katholieken in Nederland dat ook zö doe?
Dienzelfden aeven zit 'k in een reisgidsje te blaederen. Ik zien een
foto van 'mien' kerke. Mae wat is dat? Volgens 't bieschrift is t de
Església de Sant Féliu - die stae vlak nest de kattedraol. Ik zat dus
vanochend in de verkeerde kerke! Ik moet er stiekum een bitje om
grinneke. Toch zit 't me eigenlijk nie lekker dat mien kerstfeêst 'ier
zö doenker bluuft. Op dat moment klopt m'n werkgever an m'n
deure. Ie vertelt dat 't durp 'ier aoltied een levende kerststal organi
seert, in een kerkje vlakbie. Morgenochend om 'alf twaolve begint
