ogen gezien. Als je jaar in jaar uit een kind en je dagelijkse eten met
eigen handen uit de moeder en uit de aarde moet halen, en als je
soms je kind net als het zaaizaad en het pootgoed weer in de aarde
terug moet stoppen, geloof je niet in sprookjes. Niet in goede, niet
in boze.
Toen de oorlog een poosje aan de gang was, werd hij ook op het erf
van het boerderijtje gebracht. Op een middag stapte de koning van
het dorp door de achterdeur de kamer binnen. Ik zei jullie al dat het
boerderijtje heel klein was. Nu was de koning van het dorp een
groot vaderlander. Hij vulde het hele kamertje met zijn ontzagwek
kende gestalte. Alleen het jongste elfje, hij was drie, zag door de
gaten in de sokken van de koning, dat de man enkels van leem had.
Maar wat weet een elfje van drie van lemen enkels? En de vader
kon door zijn uit eerbied voor de koning neergeslagen wimpers de
gaten in de sokken niet zien.
"Boertjie," zei de koning "ik wiln dat jie eiken dag vuuftien liter
melk bezurgt bie de soldaotn die ons durp beschermn. Zudder
werkn, omdat ze dns beschermn. Als zudder werkn, moeten ze eetn.
Zudder moetn eetn, zodat jie kan leevn."
"Maojesteit," antwoorddn het boertje, "uw wil geschiede, maar als
ik melk briengn bie de soldaotn, dan zuln onze buurn jfèker dienkn
dat ik de soldaotn 'elpe. Ik wiln liever niet, dat onze buurn da
dienkn."
"Sjuust," zei de koning. "Maor ik weetn zeker dat joe buurn da nie
dienkn. En pas jie maor op, want as jie geên melk wil levern, dan
zeg ik da teegn de soldaotn. Dan komn ze nie om je melk, maor om
je koein en om joe en om..." Hij loenste naar de twee oudste meisjes
van melk en bloed met de appelwangen. Het boertje rechtte zijn
kromme rug, keek vragend naar zijn vrouw en kinderen en alle elfjes
keken angstig vragend naar elkaar. Alle appelwangen werden bloed
rood en alle elfenblikken aardedonker.
17
't Nooit vertelde veraol
noe nummer 21
