De joen en de koeie
Albert Goeman (Yese)
'Kwa-gauw. Kwa-gauw!' Aldert stong in de koeienbocht en z'n roep
schaldn over de weie. Teglieke 'ieuw ie een lienkoekje naè boven. De
koeien laggen glad an de are kant van de weie lekker te herkauwen,
't Was een 'eêl ènde, meer as vuufonderd meter. Op Alderts roep
lichtn ze d'r kop op en kwamn rennend naè de bocht. Daè wiern ze
aaltied emolken, maer eerst kreegn ze aallemaèle eên of tweê lien-
koekjes, daè wassen ze gek op. Ze bleven dan wè even buten de
bocht achter 't prikkeldraed, want aars wassen ze nie te 'ouwen en
zouen ze mie d'r aallen op die zak koekjes af vliegen en d'r om
vechtn.
Noe goengen ze netjes in d'r rangorde staen om d'r koekjes te krie-
gen. Ze 'aan d'r eigen regels en daè viel nie an te tornen. Eerst 'aa je
Wiedoorn, zö enoemd om d'r wiede scherpe 'orens. Ze was de baes
en toen nummer tweê 's te vee opdrong gaf ze die een kopstoot in
d'r flanke a d'r een 'êle reêpe vel scheurdn. Ze bloeidn enorm en
Alderts vader aa d'r de veearts bie motten 'aèlen die a de wonde
ehecht aa. Alderts vader aa toen de punten van de 'orens ezaegd en
ze bieëslepen.
Roos was sindsdien een bitje benauwd van Wiedoorn, mae de tweê-
de plekke wou ze d'r toch nie voe opgeven. Dan volgde Starre, die
was wat wispelturig en sloeg wè 's mie d'r poot de emmer melk
omvarre. Daèrom wier ze aaltied espanpoöt, dan kon ze dat nie. De
staerten bon Aldert ok aaltied vast, want die koeien zwaaidn d'r sta-
ert 'een en weer om de vliegen te verjaegen en ie aa wè 's een zwie
per in z'n ögen ekregen en dat was echt nie lekker. Dan volgdn
Blaerkop, die probeerdn aaltied deur 't prikkeldraed bie de koekjes te
kommen en ze aa wè 's een flienke scheure in d'r oore op'elopen
toen a ze d'r kop terugtroktn. Dan kwam Zwartkop, een zenuwach
tig type, die kon nooit stille staen a ze emolken wier - ze aa nog van
die verrekte taaie spenen ok. Mae ze gaf zövee melk en daèrom wier
ze nie verkocht. Den lestn was Blomme, een kalfsvaese, een jonge
koeie die a voe de eerste keer een kalf in aa. Dat was een lief dier
mie een makkelijk karakter. Aldert kreeg aaltied een lek van die lange
tonge over z'n gezicht as dank voe de koekjes, 't Was ok zö, a een
koeie een kalf in aa, wieren ze droöge ezet en wieren ze nie meer
emolken. Dat was beter voe de ontwikkeling van 't embryo.
Toen an ze aal d'r koekjes ekregen aan, goeng Aldert op een krukje
zitten en maekte mie een nat spons de spenen goed schoöne en
begon te melken. Schumend en mie dikke straelen spoöt de melk in
de emmer. Dat was aaltied een schoon gezicht. A dan de elder leeg
was, gooidn ie de melk deur de teems, een filter, in de melkbusse.
't Was naejaer, de koeien 'aan een 'êle zeumer in de weie elöpen.
Noe wier 't nat en koud en net as ieder jaer wieren ze 's aevens naèr
'uus ehaelen en 's ochens wee naè de weie ebrocht. Dat gebeurdn
ok in 't voorjaer. Dat was om ze te laèten wennen. Dan bleven ze 's
zeumers dag en nacht op de weie en 's winters dag en nacht op stal.
In de zeumer zurgdn ze d'r voe a de weie goed bemist wier. Alleêne
daèr an ze d'r plakke lieten vaallen, gieng 't gos doöd en was dat
een kaele plekke. Mae de natuur herstel z'n eigen en 't are jaer zag
je d'r niks mi van. Op een keer kwam t'r 's een jonge ambtenaer uut
noe nummer 22 I
