Den dolk van noöm Dirk
Jan Lauret (den 'Oek)
In den 'of werkn, da doen 'k toch zo graog, ee. Bie 't verplantn van
zaailiengetjes gebruuk ik altied een dolkje. Een 'outen 'eft mee een
koopren rieng, een kort lemmet, aon tweê kantn scherp. Een mes
om 'èrrieng mee te kaokn, dienk ik. Op 't 'outen 'eft staon de letters
D K gekerfd. Dirk Klaosjen beteêkent da. De broer van m'n moeder.
Op 33-jaorige leeftied verdroenkn in den 'aoven van Cardiff, in
Wales, 'k Èn wel 's een fotootje van urn geziene: een knappe vint
mee een mooie bos donker krul'aor. Net as m'n moeder. D'r lieve-
liengsbroer, zei ze altied. Uut de schaomele nalaotenschap van d'r
broer Dirk 'ieuw moeder da dolkje over. M'n vaoder gebruuktn 't
altied tegen de Kestdag, om d'r knienn mee te slachtn. Eerst even
anzetten op een wetsteêntje en dan 'k Kan die beêstn nog 'oorn
schreêuwn, dus ik praotn d'r mao liever nie over.
Noe èn ik den dolk van noöm Dirk. Om kleine zaailiengetjes mee te
verplantn. Elke keer an 'k mee da mes bezig zien, begin m'n fantasie
te werken. Noöm Dirk, zoo jong nog, verdronkn in Wales. Wa zou
t'r toch gebeurd zïn op dien doenkren decembernacht? Waorom is
Dirk toen meê Kestdag nie thuusgekomn, terwiel at ie da wè van
plan was?
'We 'ouwn d'r meê op, joengers', schreêuwden de schipper van de
'Adriana'. "t Wor te gevaorlijk. "Aol de netten mao binnen.' De
joengers, Kersjaon, Wullem en Dirk begreepn 't. 't Sturmdn te 'ard
om nog langer deu te visn. Ze 'aoldn de netn binn. 't Schip stamptn
nao den dichtsbiezienden 'aoven: Cardiff, aon de Zuudkust van
Wales, in de mondieng van 't Kanaol van Bristol, 't Waorn zwaore
noe nummer 22
daogn gewist, op zeê. Veê wind en vreêd koud. Mao vee gevangen.
'Gao de wal maor op', zei de schipper. 'Zurg mao da je 't 's lekker
waerm kriegt. Mao op tied terug ee, wan morgenvroeg gaon we d'r
weê vandeu. Dan bin me voö de Kestdag nog thuus.'
Dirk en z'n maoten wastn en schoorn udder eigen, trokn schoon
goed aon en giengen de wal op. Da was 'eêl biezonder, wan da
gebeurden 'aost nooit, 't Leek wè of ze matroözn van de gróte vaort
waorn. Engels praotn kondn ze eigenlijk oök nie, mao een glaosje
bier zouen toch wè te pakn kunn kriegn. En da luktn oök. 't Was
vreêd gezellig en lekker waerm in 't café. Overao kaersjes op de tao-
fels en een groöte kestboöm mee 'eêl veê sliengers en gekleurde
baln. 't Bleef natuurlijk nie bie eên glaosje, da begruup je wè, ee.
Nao een glaosje of viere merktn Dirk da t'r een klein blond wuufje
aptmao naor em zat te kiekn. 't Leek wè een kestengeltje, mee glit-
tertjes in d'r 'aor. Dirk kreeg 't er waerm van. De maotn zaogn 't
